ข้ามเวลามารักเธอ

เรื่องราวความรักของ พิมพ์มาดา ซุปเปอร์สตาร์สาวในยุคปัจจุบันกับหลวงอรรถบวรภักดี ขุนนางหนุ่มชายชาตินักรบแห่งอโยธยา


พิมพ์มาดาสาวมั่นแห่งศตวรรษที่20 ประสบอุบัติเหตุตกน้ำที่อยุธยาขณะกำลังถ่ายทำละครพีเรียด และหลังจากหล่อนถูกช่วยขึ้นจากน้ำก็พบว่าตัวเองดันไปโผล่ยังเรือนของคุณหลวงรูปงามที่เธอเคยเห็นมาก่อนในความฝัน


และเรื่องราวความรักอันลึกซึ้งก็เกิดขึ้นหลังจากนั้น



นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของหยดพิรุณที่เคยวางขายช่วงกลางปี 2563 และในปี 2565 ก็มีการนำมารีไรต์ใหม่และลงขายอีกครั้ง เค้าโครงเรื่องยังคงเหมือนเดิม แต่มีการเปลี่ยนแปลงปรับปรุงรายละเอียด ตัวละคร และสำนวนภาษาในเรื่อง


นักอ่านที่มีเล่มเก่าอยู่แล้วสามารถโหลดซื้อเล่มนี้ได้ในราคา 9 บาท จาก 129 บาท ( โปรโมชั่น 99 บาท 14 วัน ) หากซื้อผ่าน Meb coins หรือ กดซื้อทางหน้าเว็บไซต์ค่ะ
เปรียบเทียบราคากับจำนวนคำนะคะ


———-

หลวงอรรถบวรภักดีผู้รูปหล่อและยังโสดกำลังนอนกระสับกระส่ายคิดถึงเจ้าหล่อนผู้เข้ามาทำให้อารมณ์ของเขาปั่นป่วนอยู่ในขณะนี้พอดี

ป่านนี้หล่อนจะเป็นเยี่ยงไรกันหนา ไม่รู้ว่าหลับไปแล้วหรือยัง ครุ่นคิดยังไม่ทันจะจบประโยคเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังระรัว

“คุณหลวง!! ฉันเองค่ะ เปิดประตูให้ฉันหน่อย เร็วๆ”

หลวงอรรถบวรภักดีถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆ ของพิมพ์มาดา เขาพุ่งตัวไปเปิดประตูห้องให้เธอภายในเวลาไม่กี่วินาที และทันทีที่คุณหลวงของเธอแง้มบานประตู หญิงสาวก็รีบกระโจนเข้าไปในห้องของเขาโดยไม่บอกกล่าวอะไรสักคำ

“นี่หล่อนเข้ามาในห้องข้าทำไมกัน..”

“คืนนี้ให้ฉันนอนที่นี่ด้วยคนนะคะ” หญิงสาวยืนยิ้มกว้าง รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเพราะไม่ต้องนอนคนเดียว

“หล่อนเป็นหญิงสาว จะเข้ามานอนค้างคืนในห้องผู้ชายได้เยี่ยงไร นี่หล่อนเสียสติไปแล้วรึแม่พิม แล้วหล่อนวิ่งเข้ามาในห้องของข้าด้วยเหตุอันใดกันแน่”

“คุณหลวงอย่าไล่ฉันออกไปเลยนะคะ คือว่า… ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายแล้วก็กลัวค่ะ”

“แต่เป็นผู้หญิงมานอนในห้องผู้ชายเยี่ยงนี้มันไม่งาม หากใครรู้เข้าตัวหล่อนเองจะเสียหาย ถึงอย่างไรหล่อนก็ต้องออกไป...กลับไปนอนที่ห้องของหล่อน” หลวงอรรถแกล้งทำเสียงเข้มปฏิเสธคนขี้อ้อน ส่วน พิมพ์มาดาก็ทำท่าทางกระเง้ากระงอดพลางบ่นพึมพำแบบตั้งใจจะให้เขาได้ยิน

“โอ้ย! หัวโบราณจริงๆ เลยคุณหลวงเนี่ย”

เออ แต่เขาก็เป็นคนโบราณนี่หว่า!

“หล่อนว่ากระไรนะ ว่าข้ารึ”

“เปล่าค่ะ.. แค่รู้สึกว่าขามันแข็งค่ะเดินไม่ได้” พูดจบก็แกล้งทรุดตัวลงกับพื้น..

"บรู๊วส์"

“หมาหอนอยู่ได้ยินไหมคะ ได้ยินไหม… หอนใหญ่แล้ว”

“หมามันก็หอนอยู่อย่างนี้ทุกคืนเป็นธรรมชาติของมัน ที่หล่อนวิ่งมาหาข้าเพราะกลัวผีงั้นรึ” หลวงอรรถสบตากับคนตัวเล็กอย่างรู้ทัน

“ใช่ค่ะ ยอมรับตรงๆ เลยก็ได้” และเธอก็ยอมรับความจริงพร้อมกับก้าวเท้าไปยืนข้างๆ เขา

“แต่ถึงอย่างไร หล่อนก็มานอนในห้องข้าไม่ได้..”

“โอ๊ย!! ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นหรอกเจ้าค่าา” หญิงลากเสียงยาวสูงปรี๊ดก่อนจะหาวใส่หน้าดุๆ ของเจ้าของเรือน

“แค่คืนเดียวเอง… นะคะ ของฉันนอนห้องนี้ ถ้าคุณหลวงให้ฉันนอนที่นี่ ฉันจะบอกความจริงกับคุณหลวงว่าจริงๆ แล้วฉันเป็นใครมาจากไหน ตกลงไหมคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ส่วนเขาก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที

“ก็ไหนหล่อนบอกข้าว่าหล่อนจำไม่ได้ว่าหล่อนเป็นใครมาจากไหนไงเล่า”

“ฉันโกหกค่ะ.. ฉันไม่ได้สูญเสียความทรงจำ แต่ฉันไม่ได้อยากจะโกหกหรอกนะคะ ตอนแรกฉันกลัวว่าถ้าบอกความจริงไปแล้วคุณหลวงจะไม่เชื่อแล้วก็หาว่าฉันบ้า แต่ตอนนี้ฉันไว้ใจคุณหลวงแล้วค่ะ ฉันอยากให้คุณหลวงรู้ความจริงว่าฉันเป็นใคร ฉันมาจากไหน และถ้าคุณหลวงรับได้ ฉันก็จะสบายใจ..แต่ คุณหลวงอาจจะไม่เชื่อ และหาว่าฉันบ้าก็ได้..”

ยิ่งฟังเธอพูด หลวงอรรถยิ่งอยากรู้ความจริง

“เล่าให้ข้าฟังเถิดหนาแม่พิมพ์ ข้าสัญญาว่าจะเชื่อหล่อน”

“พรุ่งนี้หลังอาหารเช้าค่ะ... ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้ฉันนอนได้หรือยังคะ”

ว่ายังไม่ทันจะขาดคำร่างบอบบางก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของเจ้าของเรือนอย่างว่องไว

“นี่..หล่อน!” เขาทำตาดุ ปลายนิ้วชี้ก็ชี้ไปที่เธอ

“ไม่มีหมอนอีกใบก็ไม่เป็นไร ฉันนอนหนุนแขนคุณหลวงไปก่อนก็ได้” พิมพ์มาดาพูดพลางหัวเราะชอบใจ ผู้ชายสมัยโบราณดูท่าทางเป็นสุภาพบุรุษเอาการ นี่หากเป็นสมัยปัจจุบันล่ะก็… เธอคงจะโดนขย้ำไปแล้ว



“รีบขึ้นเตียงเร็วๆ สิคะคุณหลวง” พูดเชิญชวนอย่างเดียวไม่พอ เจ้าหล่อนยังกวักมือเรียกเขาด้วยอีกต่างหาก

“มาเร็วๆ สิคะ ไม่ง่วงเหรอคะ"

“ไม่! ข้าไม่อยากผิดผีกับหล่อน..” ฝ่ายชายรีบปฎิเสธ หลวงอรรถเสียอาการอย่างเห็นได้ชัด มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหน

“ผิดผีคืออะไรเหรอคะ..” พิมพ์มาดาทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็นึกออก

“อ๋อ นึกออกแล้ว” เธอนึกถึงบทละครของเธอเกี่ยวกับการผิดจารีตประเพณีในทางชู้สาวสมัยโบราณ

“การที่ฝ่ายหญิงและฝ่ายชายแอบลักลอบได้เสียกันโดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน” เมื่อพิมพ์มาดาพูดโพล่งออกมา คุณหลวงรูปหล่อก็ถึงกับหูแดง

“โถ..คุณหลวง ฉันแค่จะนอนเฉยๆ คุณหลวงคิดไปไกลถึงขั้นนั้นเลยเหรอคะ”

หลวงอรรถบวรภักดีถอนหายใจออกมาอย่างเชื่องช้า ดูท่าคงจะไปมีทางเลือกอื่นเสียแล้ว