บ่าวรับใช้ของคุณชายกู้ เล่ม 1

กู้เสวียนนั้นร่างกายอ่อนแอ ตั้งแต่เล็กก็มักจะป่วยออด ๆ แอด ๆ อยู่เป็นประจำ ทำให้เขาไม่สามารถช่วยงานในบ้านที่เป็นร้านขายขนมและของกินเล่นได้มากนัก โชคดีที่เขามีมารดาผู้ฉลาดเฉลียว ทั้งยังรอบคอบและระแวดระวัง เขาจึงได้รับการถ่ายทอดความรู้จากนางมากกว่าทุกคนในบ้าน กู้เสวียนจึงคิดจะใช้ความรู้ที่มีหาทางทำให้ครอบครัวที่ค่อนข้างอัตคัดได้ลืมตาอ้าปาก แต่ความหวังนั้นก็ต้องดับลงพร้อมกับเปลวเพลิงที่ลุกโหมเหนือบ้านตระกูลกู้ ทุกสิ่งทุกอย่างมอดดับไปต่อหน้า ทั้งชีวิตของบิดามารดา พี่ชายและบ่าวไพร่ เหลือไว้แค่เพียงตัวกู้เสวียนในวัยสิบห้ากับบ่าวรับใช้ที่เหลือรอดเพียงสองคน สิ่งที่รอพวกเขาอยู่มีเพียงอนาคตที่มองไม่เห็น


ฉีเว่ยเรียกตัวเองว่า ‘อาเว่ย’ เช่นเดียวกับที่ทุกคนในบ้านตระกูลกู้เรียก แต่ปานแดงที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดทำให้เขาแตกต่างจากผู้อื่น ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว โดยเฉพาะกับกู้เสวียน บุตรชายคนเล็กของบ้านที่ช่วยมารดาเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่จำความได้ คุณชายของฉีเว่ยนั้นเข้มงวดแต่อ่อนโยน สั่งสอนฉีเว่ยแทนบิดามารดาที่ต้องทำงาน ดังนั้นฉีเว่ยจึงทั้งรักและเชื่อฟังคุณชาย ทั้งยังตั้งใจว่าจะติดตามรับใช้ไปตลอดชีวิต แต่ความมุ่งหวังของฉีเว่ยกลับกลายเป็นจริงในทางที่โหดร้าย ภาพที่มารดานอนตายอยู่ในกองเพลิงยังคงติดตา กลายเป็นฝันร้ายที่ทำให้เขามักจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงกรีดร้อง แต่ทุกครั้งคุณชายก็จะอยู่ตรงนั้น พร้อมกับน้าหวัง คุณชายจะกอดเขาเอาไว้ในอ้อมแขนจนเขาหลับไปอีกครั้ง ฉีเว่ยฝันร้ายก็จริง แต่เขายังมีคุณชายอยู่


“หวังเฮ่อบอกว่าเจ้าเปิดก้นใส่พวกพ่อค้า”
“เจ้ารู้ว่าไม่ควรทำอย่างนั้น”


“อาเว่ยผิดไปแล้วขอรับคุณชาย อาเว่ยจะไม่ทำอีกแล้ว”


“ท่านแม่ของข้ากับท่านแม่ของเจ้าเคยบอกไว้ว่าอย่างไร เจ้าคงลืมไปแล้วกระมัง”


“อาเว่ยไม่เคยลืมขอรับ ฮูหยินกับท่านแม่บอกว่าอาเว่ยต้องไม่ถอดเสื้อผ้าให้คนอื่นดู ต้องไม่ให้ใครเห็นปานของอาเว่ย”


“แต่เจ้าก็ยังทำ”


“แต่พวกเขาล้ออาเว่ยก่อน อาเว่ยไม่....”


“มานี่”
“ไหนลองบอกให้ข้าฟังอีกครั้งว่าทำไมเจ้าจึงไม่ควรเปิดก้นให้คนอื่นดู”


“เพราะมันไม่สุภาพขอรับ”


“แล้วอะไรอีก”


“เพราะอาเว่ยเป็นเกอ ปานของอาเว่ยอยู่ตรงก้น จะให้คนอื่นเห็นไม่ได้”