ตรวนรักซาตาน

ตรวนรักซาตาน โดย...บัวริน
อารัมภบท
“ไปกันหรือยังครับ”
วัลสินีหน้างอ“ใครบอกว่าฉันจะไปกับคุณ”
“อ้าว!”
“ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น...”หล่อนทำท่าจะเดินหนี แต่เขารีบเดินตามมาติดๆ
“ทำไมล่ะครับ...เพื่อนคุณเป็นห่วงคุณมากนะครับ ให้ผมพาคุณไปตรวจสุภาพเถอะครับ ไม่เจ็บหรอก”
“ใครบอกว่าฉันกลัวเจ็บ...”หล่อนแว็ดกลับมาทันที ใช่...อยู่กับเขาหล่อนเจ็บกว่าหลายเท่า
“ไปให้พ้น”
“ไล่อีกแล้ว...”เขาหน้าตึงขึ้นมา “ผมจะไม่ยอมคุณอีกแล้วนะ ยังไงวันนี้ผมก็ต้องพาคุณไปตรวจสุภาพให้ได้”เขาพูดขึงขัง ยังกับหล่อนจะกลัวเขางั้นแหละ
“ทำไม...คุณจะฉุดฉันไปหรือไง ลองซิ ฉันจะร้องให้คนช่วย”หล่อนใช้วิธีเก่าขู่เขา หวังว่าจะสำเร็จเหมือนครั้งก่อน
ชัคพ์เหยียดยิ้มออกมา
“ก็เอาซิครับ...คราวนี้ผมไม่หนีแล้วนะจะบอกให้”
วัลสินีหน้าตึง กับวาจาไม่เกรงกลัวของเขา
“อยากลองดีใช่ไหม?”
“วัลครับ...ผมเป็นห่วงคุณจริงๆนะ”
ห่วงหรือ? หล่อนอยากหัวเราะให้ฟันร่วง เขาทำแบบนี้ทำไม ทำไมหล่อนจะเดาไม่ออก เขาคิดจะหลอกล่อหล่อนให้ตายใจ เผื่อที่จะตักตวงผลประโยชน์จากร่างกายของหล่อนอีกนะซิ
หล่อนไม่โง่หรอก หล่อนเชิดคางใส่เขาอย่างเย่อหยิ่งจองหอง
“เชิญเก็บความหวังดีของคุณเอาไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการ”
“วัล...”เขาเรียกชื่อหล่อนอย่างท้อแท้
“ฉันไม่ได้ชื่อวัล...ผู้หญิงที่คุณเรียกเขาตายไปเมื่อห้าปีที่แล้ว กรุณารู้ไว้ด้วย ถ้าคุณเรียกฉันแบบนั้นอีกล่ะก็ คุณได้เห็นดีแน่”
เขาจ้องหน้าหล่อนอย่างเศร้าๆ
รักด้วยใจ บัวริน