อาณาเขตปลายใจ

"ปิ๊งใช้ปากให้ก็ได้เอ้า"
"ไหนบอกว่าไม่ชอบใช้ปากไง"
เขาย้อนถาม ด้วยจำได้ว่าครั้งแรกที่มีอะไรกันเธอบอกว่าไม่ชอบใช้ปากเพราะรู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบและดูทรมานจนเกินจะรับได้
"ก็ตอนนั้นปิ๊งไม่เคยนี่คะ ปิ๊งก็นึกว่าจะต้องเอาเข้าไปให้หมด แค่คิดก็ขนลุกแล้ว แบบนั้นมันต้องทรมานมากแน่ๆ"
พอเริ่มสัมผัสกันมากขึ้นไปทีละขั้นก็ดูเหมือนหญิงสาวจะกล้าพูดเรื่องอย่างว่าออกมาอย่างเปิดเผยยิ่งขึ้น ทั้งที่ในตอนแรกก่อนที่จะสุขสมด้วยมือของเขานั้นเองเธอเป็นฝ่ายห้ามไม่ยอมให้เขาพูดถึงลีลาการทำรักเพราะรู้สึกเขินอาย
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ" เขาหัวเราะออกมาอย่างเห็นขัน และยิ่งหัวเราะดังขึ้นอีกเมื่อนึกตามคำที่เธอพูด
"ก็ปิ๊งไม่รู้นี่คะ แถมของอาเขตก็... ไม่ใช่เล็กๆ ...ปิ๊งก็กลัวสิคะ"
เธอพูดด้วยเสียงเบาหวิวในตอนท้าย ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ผู้เป็นสามียิ่งหัวเราะชอบใจเข้าไปใหญ่
"แล้วตอนนี้ไม่กลัวแล้วหรือไงฮึ หรือคิดว่ามันไม่ใหญ่เหมือนตอนนั้นแล้ว"
"ไม่กลัวค่ะ..."
ยังพูดไม่ทันจบคำดี อาณาเขตก็ดึงมือของหญิงสาวเข้าหาร่างหนาของตน
"อาเขตจะทำอะไรคะ?"
"ลองจับดูขนาดจริงๆ ก่อนมั้ยค่อยบอกว่าน่ากลัวหรือไม่น่ากลัว"
"อาเขตอ่ะ"
หญิงสาวรีบดึงมือออกจากมือเขา ใบหน้าแดงก่ำขึ้นจนอาณาเขตยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นเขายิ้มกว้าง เธอก็รู้ว่าเขาตั้งใจแกล้งเธออีกแล้วจึงรีบอธิบาย
"ที่ปิ๊งไม่กลัว มันไม่เกี่ยวกันขนาดค่ะ.. แต่ปิ๊งรู้ว่าอาเขตใจดี อาคงจะไม่ทำอะไรที่ทรมานปิ๊งแน่ แล้วก็...ในหนังที่ปิ๊งเคยดู นางเอกก็อมแค่ประมาณหนึ่ง ...เท่าที่ได้ ไม่ถึงกับต้องทั้งหมด ปิ๊งเลยพอจะ..."
"เดี๋ยวก่อนนะ... ในหนังที่ปิ๊งเคยดูเหรอ? หนังอะไร? ไปแอบดูตอนไหน?"
ใบหน้าซึ่งยิ้มแย้มของอาณาเขตเริ่มเคร่งขรึมขึ้นอย่างผู้ใหญ่ดุเด็ก