นิรันดร์กาลเล่มที่ 2: นานแสนนานยังรักเธอ

“จักไปหนใดกันรึ?”
“ยังไม่รู้” พวงแก้วบอกไปตามตรง
“อ้าว” ประกายจันทร์ร้องออกมาและหันหน้ามองออกไปที่ถนน
“ที่นี่เป็นบ้านเมืองใดกันแน่?” ในสมองนางทาสแก้วมีแต่คำถาม
“กว้างใหญ่และสับสนเยี่ยงนี้ ข้าจักตามหาคุณของข้าพบเจออย่างไรได้” เธอพึมพำออกมาเบาๆ พวงแก้วลอบมองด้วยความเอ็นดู
หญิงสาวรู้สึกถึงความเต็มอิ่มในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนในชีวิตจริง ยกเว้นแต่ตอนที่เธอฝันถึงผู้หญิงสองคนที่บ้านโบราณแห่งนั้น..
ความรักทำให้หัวใจเต็ม..และตอนนี้ข้างตัวของเธอมีผู้หญิงทอมคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ตัดผมสั้นเหมือนผู้ชาย..แต่มีจิตสำนึกเป็นนางทาสที่เฝ้าติดตามหานายหญิงผู้เป็นที่รักและผู้หญิงคนนี้ทำให้หัวใจเธอเต็ม
“ที่นี่เป็นบ้านเมืองใดกันรึ..เจ้าคะ?” ประกายจันทร์เอ่ยถามออกมาเบาๆ หลังจากสงบจิตใจได้พักใหญ่ พวงแก้วหันไปมองและยิ้มให้ด้วยความเอ็นดูมากขึ้น คนโบราณพูดจาน่ารักเหลือเกิน
“ตอนนี้เรียกว่ากรุงเทพฯ” เธอบอกเบาๆ
“กรุงเทพฯ”
“สมัยก่อนเรียกกันว่าบางกอก หรือพระนครฯ”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
เมื่อนางทาสแก้ว และคุณจันทร์ฝัน.. และมาตื่นใน กทม. บ้าง เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ^__^