พลัดรักกลางใจ

ยิ่งพรรณยอมกดโทรศัพท์หาเพื่อนรุ่นน้องคนนี้อีกครั้ง ใช้เวลานานกว่าเขาจะรับสาย เธอเองก็รู้สึกเกรงใจมาก แต่ก็ทนกับความดื้อรั้นของลูกสาวไม่ไหว
(ว่าไงครับรุ่นพี่)
ยิ่งพรรณกดปุ่มเปิดเสียง เพื่อให้ลูกสาวได้ยินด้วย
"เธอทำอะไรอยู่เหรอพัชร์"
(...)
ฝ่ายตรงข้ามเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะเขาเพิ่งคุยกับรุ่นพี่ไปเมื่อสักครู่ จึงไม่เข้าใจว่าเธอถามซ้ำเพราะอะไร
(ผมกำลังจะนอนพักครับ)
"เอ่อ ขอโทษที่โทรมากวนนะ พอดีมีคนอยากได้ยินเสียงเธอน่ะ" ยิ่งพรรณพูดพลางมองหน้าลูกสาว
"แม่อ่ะ!! ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย!"
งามพริ้มรีบโวยวายปฏิเสธพลันหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
(...)
ฝ่ายพหุพัชร์เงียบไป ทว่าแท้ที่จริงเขาได้ยินเสียงงามพริ้มอย่างชัดเจน และก็กำลังอมยิ้มอย่างมีความสุขอยู่
"ก็แค่คิดว่า ...ที่ไม่มาสอนนี่คงอยากอู้ล่ะสิ!!! ..."
เธอว่าต่อไปอย่างจงใจจะให้หลายสายได้ยินและกึ่งๆ จะตำหนิกันไปในตัวด้วย