วอนรักหวนคืน

ปัง!
เสียงปืนที่ดังขึ้นหนึ่งนัดเฉียดแก้มใส สามารถหยุดร่างงามระหงได้ทันตา ไหล่บอบบางสะท้านขึ้นลง ตกใจกับเสียงปืน หญิงสาวยืนนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะสะดุ้งโหยง เมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกลจากตัวเธอ
“อย่าคิดหนี เอาอะไรมา ทิ้งไว้ตรงนั้นให้หมด ถ้าไม่อย่างนั้น… แม้แต่ชีวิตก็อย่าคิดเอาออกไปจากที่นี่!”
“หันมา!” คำสั่งที่จำต้องทำตาม ร่างบางค่อยๆ หันมาหาคนสั่งช้าๆ ตาเรียวสวยดั่งตากวางไหวระริก พร้อมกับหยดน้ำตาร่วงพรู ไม่อาจกักเก็บหยดน้ำเหล่านั้นได้อีกต่อไป
เจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งกายใจ สารพัดเรื่องประเดประดังเข้ามา จนร่างเล็กสั่นสะท้านเยือกเข้าถึงกระดูก
อยากโผเข้ากอด และบอกว่าเธอเสียใจ ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่ในเมื่อเขาปักใจเชื่อว่าเธอเลว และไม่เปิดโอกาสใดๆ ให้พิสูจน์ความจริง สิ่งสุดท้ายคือจำต้องรอโทษทัณฑ์จากเขาสถานเดียว
“ฮึ! มารยา” ปืนกระบอกโตถูกเล็งไปที่ศีรษะได้รูปอย่างตรงแน่ว ดวงตาคมกริบสีสนิมเหล็กจ้าขึ้นด้วยเปลวเพลิงร้อนแรงแห่งความคั่งแค้น หัวใจที่เคยมี ถูกไฟบรรลัยกัลป์แผดเผาจนไม่มีเหลืออีกแล้ว มาบัดนี้มีเพียงความแค้นที่มันสะสมมานาน รอวันเอาคืน
คิดจะหนีงั้นเหรอ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่ทำร้ายหัวใจเขาลอยนวลอีกต่อไป
ปัง!
นัดที่สองยิงเข้าที่ขาเรียว จนร่างระหงทรุดลงกับพื้น กระนั้นก็ไม่มีเสียงแห่งความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางซีดนั้น มีเพียงแววตาที่แสดงออกชัดเจน ว่าเจ้าของเจ็บปวดแค่ไหน เลือดสีแดงฉาน ไหลอาบขาสองข้างที่นั่งพับเพียบกับพื้น
ความเจ็บจากการถูกยิง ยังไม่เท่าความเจ็บที่เห็นสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขา มองมาราวกับเธอเป็นเพียงความว่างเปล่าที่ไม่มีตัวตน