นางบำเรอของนายพยัคฆ์ร้าย

นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาที่จะพาดพิงใคร
แต่งเพื่อให้ผู้อ่านได้รับความสนุกสนาน คลายเครียดเท่านั้น



เธอหนีเสือปะจระเข้
"พยัคฆ์" ร้ายขังเธอไว้เพื่อเป็นนางบำเรอ
"อังคนางค์" หนีกรงขังของพยัคฆ์ร้ายมาได้
แต่พยัคฆ์ร้ายก็มาตามกลับไป เธอจึงปิดกรงขังพยัคฆ์ร้ายไว้ด้วยหัวใจของเธอ



“เข้ามา” เสียงห้าวดุดังออกมาเมื่อนางแน่งน้อยเคาะประตู แล้วร่างเล็กที่ก้มหน้างุดให้เดินเข้าไปในห้องที่เปิดไฟสลัวๆ แล้วนางแน่งน้อยก็ปิดประตู เจ้าของห้องนั่งอยู่ที่โซฟาริมหน้าต่าง เขาเฝ้ามองดูเธอมาตลอดเห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอ และเรื่องราวของเธอที่นางแน่งน้อยคอยมารายงานให้ทราบ เขากะรอให้เธอ20ปีก่อน แต่วันนี้เมื่อเธอถูกบิดาของเขาหมายตา เขาจึงปล่อยเธอไว้ไม่ได้แล้ว ถ้าเขายุ่งกับเธอแล้วบิดาของเขาก็จะได้ไม่มาวุ่นวายเธออีกเพราะเขารู้นิสัยบิดาของเขาดี


“มานี่” เขาสั่งก่อนไฟจะสว่างขึ้น ร่างน้อยสะดุ้งสุดตัว เธอเดินเข้ามาหาเขาที่นั่งพินิจเธออยู่


ใบหน้าหวานละมุน ปากบางจมูกเชิดนิดๆ ตากลมโตฉายแววหวาดกลัว ทรวงอกองค์เอวดูอรชรยิ่งนัก ผิวเหลืองนวลเธออยู่ในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาวยาวแค่เข่า แขนกุดอวดเรียวแขนและเรียวขาที่ดูกลมกลึง เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ เขาดึงแขนเธอให้ลงมานั่งบนตัก ฝ่ามือหยาบลูบไล้ไปตามเรียวแขน ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนได้ลูบแพรเนื้อนุ่ม กลิ่นกายสาวหอมหวานละมุน เขาจรดริมฝีปากลงบนพวกแก้มที่แดงระเรื่อ เธอสะดุ้งพยายามขยับตัวหนี แต่เขารัดเอวคอดเล็กของเธอไว้แน่น


“นายคะ หนูยังไม่ถึง20ค่ะ” อังคนางค์พยายามพูดห้ามเขาด้วยน้ำเสียงที่หวาน เพราะเธอจำได้ว่าเขาจะยุ่งกับผู้หญิงที่อายุ20ปีขึ้นไปเท่านั้น ชายหนุ่มชะงักก่อนจะเลิกคิ้วถาม


“แล้วไง” พูดไปมือก็ยังคงลูบไปตามเรียวแขนนั้นอย่างเพลิดเพลิน


“ก็นายจะไม่ยุ่งกับเด็ก---” เธออึกอัก


“หึ อาจมีข้อยกเว้น”




ห้ามลอกเลียน ดัดแปลงหรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ