เหมือนพายุจะมา Like a strom

รวมเรื่องสั้น 10 เรื่อง
นับระยะเวลารวมเรื่องสั้นเล่มนี้ตีพิมพ์ครั้งแรก เมื่อพ.ศ. 2551 ถึงวันนี้ก็มีอายุ 14 ปีเต็มแล้ว วันเวลาในระหว่างนั้นไม่ใช่น้อย เพราะเป็นช่วงเดียวกันที่มีนัก(อยาก)เขียนคนหนึ่ง เริ่มต้นล้มลุกคลุกคลานทะยานในความ(อยาก)กระสันส่วนตัว จะมีใครสักคนบังคับก็หาไม่
มีช่องทางเดียวที่จะนำเรื่องผู้คนร่วมถ่ายทอดลงหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า คิดเพียง ไม่มีประสบการณ์ก็คงไม่มีเรื่องเขียนเป็นนิยามง่ายๆ ตัดสินใจพาตนเองเดินดุ่บนเส้นทางที่เลือกแล้ว พบเจอผู้คนบนหน้าแผ่นในโลกแปลกหน้า
เมื่อได้ข้อมูลก็ลงมือหัดเขียนส่งให้บรรณาธิการพิจารณาตีพิมพ์ เมื่อเห็นชื่อเรื่องปรากฏในนิตยสารบนแผงดีใจแทบลืมกินข้าวปลา เรื่องราวที่สัมผัสที่พาตัวเข้าคลุกคลีตีโมงกับใบหน้ามนุษย์อันหลากหลาย แม้ต้องแลกกับความเจ็บปวดได้บาดแผลสลักหลังก็ไม่สนใจ
รวมเรื่องสั้น เหมือนพายุจะมา คือเหตุการณ์นัก(อยาก)เขียนคนหนึ่งที่สะสมผลงานไว้จำนวนหนึ่ง หลังจากรวมเล่มแล้วก็ไม่ได้ส่งเข้าประกวดเวทีไหน นอกจากได้รับรางวัลเฉพาะเรื่องเช่น รางวัลช่อปาริชาต พ.ศ.2547 ของคุณสุชาติ สวัสดิ์ศรี เป็นนิตยสารที่เปิดเล่มหลังการปิดตัวของช่อการะเกด ซึ่งผู้เขียนถือเป็นเวทีเริ่มต้นแห่งแรกที่ให้โอกาสเขียนหนังสือในเวลาต่อมา
นอกจากนั้นแล้ว ยังได้รับรางวัลเรื่องสั้น กองทุนรางวัลสุภาว์ เทวกุล ฯ พ.ศ.2547 และได้รางวัลชมเชย จากการประกวดเรื่องสั้น พานแว่นฟ้า ของรัฐสภา คิดอยู่ตลอดเวลาว่าหากมีโอกาสก็จะพิมพ์ใหม่อีกครั้ง จะทำการปรับปรุงแก้ไขให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
มองย้อนทวนกลับไปในคืนวันได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ มองย้อนกลับครั้งใด สะท้าน สะเทือนใจไม่ผิดกับตัวละครตัวอื่น เส้นทางนัก(อยาก)เขียนที่เก็บเกี่ยวเรื่องราวผู้ร่วมแผ่นดิน ในบางขณะก็เป็นตัวละครตัวหนึ่งมิพักสงสัยใดๆ นอกจากได้บาดแผลแล้ว ต้องทดกับแรงเสียดทานทั้งทางตรงทางอ้อม หลายๆเรื่องราวที่พาตนเองข้องเกี่ยว พิสูจน์ตัวตนและผลงานในโลกวรรณกรรม
ผู้เขียนขอขอบคุณภรรยาและลูกๆ ที่เข้าใจหัวหน้าครอบครัวผู้มีความฝันเป็นนัก(อยาก)เขียนคนหนึ่ง และให้วันและเวลาได้พิพากษาก้าวย่างที่เดินนำมาแปลงสารแปรรูปให้เป็นรูปคำในลักษณาการหลายหลากเช่นวิถีผู้คน
ที่สุดแล้วคือมันอาจเป็นได้กระดาษเปื้อนหมึก นัก(อยากเขียน)ที่คนที่เดินหลงวนในดินแดนที่ไม่มีใครรู้จัก