ใยเสน่หาซาตาน

“น้องชายของฉันไม่อยากกินของเหลือเดนอย่างเธอหรอกชวิกา!”
คำพูดของรังสิมันต์ที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้น เปรียบเสมือนคลื่นลูกใหญ่ ที่พัดโหมกระหน่ำทำลายหัวใจของเธอให้บอบช้ำ ชวิกาเงยหน้าสบตาคนร่างสูงตรงหน้าที่มีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่างด้วยความรู้สึกเจ็บปวด หยดน้ำใสๆ ที่คิดว่าแห้งเหือดไปแล้วในคราแรก กลับไหลพรากออกมาใหม่อีกครั้งอย่างมิต้านทาน
“ถ้าน้องไวน์สกปรก พี่เก้าก็อย่ามาแตะต้องตัวน้องไวน์สิคะ” หญิงสาวเอ่ยประชดเขาทั้งน้ำตา
“ฉันไม่อยากแตะต้องตัวเธอนักหรอกชวิกา อยากกลับกรุงเทพฯ นักใช่ไหม ได้! ไปเก็บกระเป๋าซะฉันจะให้คนงานไปส่งเธอที่สนามบิน...อ้อ! แล้วอย่าลืมเก็บเอาความสกปรกของเธอใส่กระเป๋ากลับกรุงเทพฯ ไปด้วยล่ะ อย่าได้เที่ยวทิ้งเรี่ยราดเอาไว้แถวนี้ เพราะคนของฉันที่นี่ไม่มีใครสกปรกสักคน!”
พูดจบรังสิมันต์ก็ผลักร่างของชวิกาให้ออกห่าง เขาเดินจากไปโดยไม่คิดแม้แต่จะหันกลับมามองร่างบอบบางของหญิงสาว ที่นั่งร้องไห้เสียใจอย่างเวทนาเลยแม้แต่น้อย