ร้ายแพ้รัก

**** โปรย ****

“พี่อย่ามาล้อเล่นแบบนี้ พายไม่ตลกนะ!”

“พี่ไม่ได้ล้อเล่น! พี่จริงจัง...จริงจังมากด้วย!” พูดจบ ก็ขยับกายดันตัวเองขึ้นไปหายัยตัวเล็กของเขา จนพายต้องเอนตัวไปข้างหลัง เพื่อหลบริมฝีปากที่พุ่งตรงเข้ามา “พี่ตะวัน! หยุด! คุยกันดีๆได้ไหม พี่จะมาจูบพายพร่ำเพรื่อแบบนี้ไม่ได้นะ เราไม่ใช่แฟนกันสะหน่อย!”

เพราะพยายามที่จะหลบเลี่ยงไม่ให้โดนจูบ แต่ไม่รู้หลบอีท่าไหนกลายเสียท่าไปได้ พายนอนราบอยู่บนโซฟา เป็นดุจตะวันที่อยู่เหนือพละกำลังของเธอ ซ้ำยังยันแขนทั้งสองข้างกักกันตัวเธอไว้อีก เธอเหยียดแขนยันหน้าอกของคนที่ยันแขนคร่อมอยู่ข้างบน

“ก็ได้...เราจะคุยกันดีๆ...เป็นแฟนพี่นะ ยัยตัวเล็ก!”

พายนอนกระพริบตาปริบๆฟังในสิ่งที่คนข้างบนกำลังพูด สมองกำลังตรึกตรองถึงความน่าเชื่อถือของคำพูดเหล่านั้น “ยัยตัวเล็ก! แฟน! นี่พี่เอาจริงใช่ไหมคะ? พายว่า...ถ้าคุณอารู้เข้าต้องไม่ยอมแน่ๆ เขาอยากให้เราเป็นพี่น้องกันพี่ก็รู้! ไหนจะแม่พายอีก! พี่จะบอกแม่พายยังไง?แล้วเนี่ย!...จะอยู่แบบนี้อีกนานไหมคะ? รู้ใช่ไหม ว่านี่ไม่ใช่ห้องส่วนตัว ถ้าเกิดพี่ปริมลูกปัดมาเห็นเข้า พี่คิดว่าพายจะอายไหม?”

ดุจตะวันมองไปที่ประตู ก่อนจะหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับยัยตัวเล็กของเขา “เห็นแล้วไง? เห็นก็เห็นไปสิ! แต่พี่ว่า...สองคนนั้นก็โตแล้วนะ เขาน่าจะคิดได้ ว่าควรจะเข้ามาในนี้ไหม? อีกอย่างนะ...ที่พูดมาเมื่อกี้ มันผิดทั้งหมด ผิดตั้งแต่ประโยคแรก หนึ่ง!...พ่อพี่จะยอมหรือไม่ยอม นั่นมันเรื่องของพี่ สอง!...พี่ไม่เคยมองพายเป็นน้อง ไม่เคย! แถมให้อีกข้อ เกลียดน่ะใช่! แต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้อะนะ...ชอบแล้ว!”

“ไม่อยากเชื่อ! ว่าพี่กำลังบอกชอบพาย ทั้งๆที่เคยเกลียดจะตาย นี่พายต้องเชื่อใช่ไหมคะ?...แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงพี่ก็ทำแบบนี้กับพายไม่ได้!”

“เพราะ?...”

“ก็ผู้หญิงพี่เยอะอะ! พายไม่ชอบคนเจ้าชู้! ไม่ชอบคนมักมาก! ถ้าให้เป็นแฟนกับคนเจ้าชู้แบบพี่ พายขออยู่ให้พี่เกลียดแบบเดิมดีกว่า!”

ดุจตะวันรอฟังจนคนที่นอนอยู่ใต้เรือนกายพูดจบ เขาเกลี่ยแก้มเนียนแผ่วเบาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ภาพจำของพาย...รอบตัวพี่...คงจะมีแต่เรื่องผู้หญิงสินะ ใช่ไหม?”

“ใช่!”

“แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่ได้สำคัญกับพี่สักหน่อย หรือพายไม่สังเกต ว่าไม่มีใครมาหาพี่เลยตั้งแต่คืนนั้น... อีกอย่าง พายไม่สังเกตสักนิดเหรอ? ว่าพี่พยายามเข้าหาแค่ไหน…”

“เป็นแฟนพี่นะ คบกับพี่นะ...ยัยตัวเล็ก!”

หัวใจดวงน้อยกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง แค่ถูกมองด้วยสายตาแพรวพราว ถูกเรียกว่ายัยตัวเล็กแค่นี้ ก็รู้สึกดีอย่างแปลกประหลาด แขนที่ดันออกก็ย่นย่อจนเรือนกายของดุจตะวันทาบทับลงมา “ตั้งแต่เมื่อไหร่? ตอนไหนคะ? ที่พี่เริ่มคิดไม่ดีกับพาย”

“คิดไม่ดี!...เดี๋ยวก็ทุบเลย! ชอบเนี่ย! เขาเรียกว่าคิดไม่ดีหรือไง!”

“ก็มันจริงนี่! วันแรกที่พายกับแม่เข้ามาอยู่ที่นี่ พี่ก็หมายหัวไว้แล้วอะ ตานี่เขียวปั๊ด! พายจำได้!”

“ก็นั่นมันตอนนั้น มันใช่ตอนนี้ที่ไหนกัน! แยกแยะหน่อยสิครับ”

พวงแก้มเนียนเริ่มรู้สึกถึงความร้อน สายตาของดุจตะวันที่จดจ้องมาที่เธอ ทำเอาหัวใจเต้นรัวจนไม่กล้าสบสายตา พายเบี่ยงหน้ามองไปอีกทางแล้วพูด ขณะที่ใบหน้าร้อนผ่าว “พี่อย่า...อย่าทำหน้าทำตาแบบนี้ได้ไหม ไหนจะพูดเพราะๆแบบนี้อีก พายรู้สึกยังไงก็ไม่รู้!”

ยิ่งเห็นแก้มเนียนของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเริ่มเปลี่ยนสี ก็ยิ่งแน่ใจว่าพายก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรเขา
ดุจตะวันขยับริมฝีปากไปหยุดอยู่ที่วอกคอขาว ใกล้ๆติ่งหู ก่อนจะกระเส่าเสียงพูดออกมาพร้อมลมหายใจ “ที่บอกว่ารู้สึกยังไงไม่รู้นี่หมายถึงหวั่นไหวหรือเปล่า? แล้ว...พี่ทำหน้าทำตายังไงเหรอ พายถึงหน้าแดง หัวใจเต้นแรงขนาดนี้”

**************
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ