กูเกลียดมึง ไอ้ลม! (จบ)

คน2คนที่ไม่ถูกกัน กับต้องมาแต่งงานกัน แถมฝ่ายนั้นยังพาคนรักมาอยู่บ้านหลังนี้ด้วย!

=============================================================

“แกจะหย่ากับลมจริงใช่มั้ย” เสียงของปู่ที่ไม่เคยเห็นผมเป็นหลานเอ่ยขึ้น ตอนนี้ทั้ง2ครอบครัวมานั่งประเชิญหน้ากันอยู่ในห้องรับแขก ข้างๆผมมีพี่ครามนั่งกุมมือเรียวไว้เพื่อปลอบ
“ครับ” ผมเอ่ยบอกออกไปด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ ไม่แม้แต่จะปรายตามองไอ้ลม ที่กำมือหนาแน่นจ้องมองผมกับพี่ครามอยู่ ทั้งๆที่ข้างมันมีไอ้ฝุ่นนั่งลูบท่อนแขนแกร่งแผ่วเบา ร่องรอยตามใบหน้าไอ้ฝุ่นยังคงชัดเจนไม่ต่างจากผม
“ทางลมแหละ” ผู้ใหญ่ฝ่ายไอ้ลมหันไปถามหลานชาย
“...ครับ” ไอ้ลมเอ่ยสั้นๆแค่นั้น เอกสารการหย่าก็ถูกส่งมาตรงหน้าผม

ผมอ่านข้อความสำคัญมากมาย ที่ผมเรียกร้องไว้ ว่าไม่ให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตผมอีกหลังจากหย่า ตัดขาดทุกความสัมพันธ์ ต่างคนต่างอยู่เหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน ซึ่งทุกคนก็ยอมรับและทำเอกสารฉบับนี้ขึ้นมา
“...” มือเรียวจับกระดาษใบนั้นขึ้นมามอง ภายในใจมันสั่นไหวจนเจ็บไปหมด แต่ผมต้องข่มความรู้สึกไว้ แล้วเซ็นเอกสารนั้น ก่อนจะส่งให้ทางฝั่งไอ้ลม
“...” ไอ้ลมมองกระดาษตรงหน้าพักใหญ่ สายตาดุของมันฉายแววเจ็บปวด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเรียบไร้อารมณ์ แล้วเซ็นเอกสารการหย่า
“ผมขอตัว”
“ฉันช่วยพ่อแกเต็มที่แล้ว” ก่อนเดินออกไปจากห้องรับแขก เสียงของปู่พลันเอ่ยขึ้นมา ทำให้ผมหยุดชะงักนิ่งไม่หันไปมอง ซึ่งพอไอ้ลมได้ยินก็หันไปมองปู่ผมด้วยสายตาคุกรุ่น
“มาอยู่ที่นี่ แค่แก2คนฉันเลี้ยงได้ ถือเป็นการ...ชดใช้ให้พ่อแก” ผมยกยิ้มขมขื่นให้กับคำพูดของปู่ ที่ไม่เคยเห็นผมเป็นหลานมาตั้งแต่ต้น แต่ที่เอ่ยปากบอกไปแบบนั้น ก็เพราะ...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผมคือลูกชายเพียงคนเดียว ของนักธุรกิจที่ปู่อยากร่วมหุ้นด้วย แต่กลับทำไม่สำเร็จหวังใช้ผมอีกแล้วสินะ
“หึ” ผมหมุนตัวหันไปมองหน้าปู่ สายตาที่ผมใช้มองนั้นเย้ยหยันไม่เคารพผู้ใหญ่ตรงหน้า ชายแก่กำมือแน่นพยายามข่มอารมณ์ไว้
“ไม่เป็นไรครับ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพวกคุณ เรา3คนก็อยู่กันได้” ผมเอ่ยบอกพร้อมยกมือเรียวลูบหน้าท้องตัวเองแผ่วเบา พลางยกยิ้มมุมปากเมื่อสายตาตกใจของผู้คนในห้องมองจ้องมาทางผม โดยเฉพาะไอ้ลมที่นิ่งค้างมองตรงมายังหน้าท้องที่ผมลูบ
“แก...” ปู่ลุกขึ้นยืนชี้หน้าผม สายตาฝ้าฟางมองหน้าผมด้วยความดีใจ ก็นะ ลูกชายที่ปู่ยอมรับเสียไปนานแล้ว เหลือไว้เพียงหลานชายคนโปรดแต่หลานชายคนโปรดกับไม่สามารถมีหลานให้ได้ ไม่มีผู้สืบทอดสกุล
“แก...กำลังท้อง” เสียงแหบนั้นเอ่ยถาม ผมหุบยิ้มมองหน้าปู่ด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่สนใจสายตาดุของไอ้ลมที่มองผมไม่วางตา และสายตากลัวของไอ้ฝุ่นที่มองจ้องไอ้ลม
“อย่าลืมสัญญาที่เราพึ่งเซ็นไปเมื่อครู่นะครับ” ผมเอ่ยบอก พลางหันมามองหน้าพี่คราม ที่ยืนยกยิ้มบางๆมาให้ ก่อนจะปรายตามองไอ้ลม ที่ตอนนี้ก้มหน้ามองฝ่ามือหนาของตัวเอง ด้วยสายตา เจ็บปวด รู้สึกผิด
“...” ผมไม่สนใจท่าทางของมัน จึงหันใบหน้าออกมา ส่วนพี่ครามก็ช่วยพยุงผมเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ก่อนที่เราทั้ง2จะเดินพ้นห้องรับแขก ผมก็หยุดชะงักพลางกุมมือพี่ครามแน่น ซึ่งท่าทางของผมก็ทำให้พี่ครามดูแปลกใจไม่น้อย
“...” ผมยกยิ้มให้พี่ครามบ้างๆ พลางหมุนกายหันกลับไปมองทุกคนที่ยังคงมีท่าทางนิ่งอึ้ง
“แล้วก็...ขอเชิญพวกคุณไปร่วมงานแต่ง ระหว่างผมกับพี่ครามด้วย” ผมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงมีความสุข หากแต่ภายในใจมันนิ่งสงบ
ผมตัดสินใจดีแล้ว ที่พูดออกไปแบบนั้น
“แต่ง...งาน” ไอ้ลมเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามแผ่วเบา สายตาดุฉายแววสั่นไหวไม่มั่นคง ขนาดไอ้ฝุ่นที่กอดแขนแกร่งไว้แน่น ยังไม่สามารถดึงความสนใจของมันได้
“...” ผมและไอ้ลมจ้องหน้ากันโดยไม่มีใครล่ะสายตา ก่อนจะเป็นผมที่หมุนกายเดินออกจากบ้านใหญ่ ไม่สนสายตาดุที่มองจ้องผมตลอดเวลาจนแผ่นหลังผมหายลับไป