落 เมื่อยามบุปผาร่วงหล่น

ลู่ฟางเหนียงเม้มริมฝีปากเข้ากันแน่นจนรับรสของเลือดฝาดที่ซึมออกมาเพียงเล็กน้อย

บัดนี้นางนั่งอยู่ภายในเรือนหอที่ถูกตบแต่งด้วยผ้าสีแดงอันเป็นมงคล บ่งบอกถึงสัญลักษณ์ของพิธีสมรส

เซี่ยเหวินเสียน ผู้นี้ได้ยินมานักต่อนักว่าเป็นบุรุษผู้เหี้ยมโหด ไร้ความปรานี สตรีใดที่เคยเข้าใกล้เขา

จะไม่มีชีวิตรอดในวันถัดไป นางควรจะทำอย่างไรดี?

ในขณะที่คิดหาทางเอาตัวรอดเสียงเปิดประตูดังลั่นจนนางสะดุ้งตัวลุกขึ้นยืน

ผู้ใดจะรับรู้ว่าภายใต้ผ้าคลุมเจ้าสาวใบหน้าของนางนั้นซีดเผือดเพียงใด

"ท...ท่านอ๋อง" นางสูดลมหายใจเข้าออกลึกแล้วจึงคารวะผู้เป็นสามี

เซี่ยเหวินเสียนไม่ตอบเพียงเดินตรงปรี่เข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็วจนลู่ฟางเหนียงเองก็ตั้งตัวไม่ทัน

ผ้าคลุมเจ้าสาวถูกกระชากออกแล้วเหวี่ยงไปด้านหลังจนลอยตกลงไปอยู่บนพื้น

ลู่ฟางเหนียงตกใจรีบก้มหน้าหลบสายตาของเซี่ยเหวินเสียน

"เงยหน้าของเจ้าขึ้น" เสียงเย็นยะเยือกทำเอานางเริ่มทำตัวไม่ถูกแต่ก็จำยอมเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่อฟัง

นัยน์ตาของคนทั้งสองสบประสาน น่าแปลกที่แวบหนึ่งนางรู้สึกคุ้นเคย

"พรุ่งนี้เปิ่นหวางจะย้ายเจ้าไปอยู่เรือนเล็ก หากมิได้รับอนุญาตจงอย่าเสนอหน้ามาที่เรือนใหญ่ เข้าใจหรือไม่!?"