รักร้อยเกลียวไหม

พระนครใหม่ก็สร้างแล้ว เรือนใหม่ก็มีแล้ว เหลือแต่เมียนี่แหละหนาที่ข้ายังไม่มี
แลนางไพร่ค้างเรือนนี่เล่า อายุปาเข้าไป 19 แล้วทำไมยังไม่ออกเรือนไปอีก
หรือมันคิดจะอยู่ให้ข้าเลี้ยงไปจนตาย!

“ปีนี้เอ็งอายุเท่าไหร่แล้ว ตอนข้าไปรบจำได้ว่าเอ็งยังเด็กกว่านี้อยู่มาก”

“สิบเก้าเจ้าค่ะ”

“มีลูกกี่คนแล้ว”

อ้าว ทำไมอยู่ๆ ท่านถึงถามเรื่องน่าอายกับผู้หญิงเช่นนี้ แล้วข้าจะตอบยังไงล่ะเจ้าคะ “ไม่มีเจ้าค่ะ”

“ผัวเอ็งเป็นหมันรึ”

โอ๊ย...นายท่าน ทำไมขยันทำเรื่องให้ข้าอายจนหน้าจะระเบิดดั่งโดนลูกปืนใหญ่เช่นนี้ ถ้ามุดไม้กระดานหนีอายได้ข้ามุดหนีไปแล้วเจ้าค่ะ! “บ่าวยังไม่มีเรือนเจ้าค่ะ”

ปราบมองใบหน้าที่กำลังแดงเป็นลูกตำลึงสุกของเกลียวไหมแล้วแปลกใจยิ่งนัก นี่ไอ้อินมันเลี้ยงหลานของมันยังไง อายุสิบเก้าแล้วยังไม่ให้ออกเรือนเป็นฝั่งเป็นฝา จะหวงไว้ให้แก่ค้างคาเรือนหรือไร หน้าตาของมันก็ใช่ว่าขี้ริ้วขี้เหร่ รูปร่างก็งามชดช้อยเอวอ่อนดั่งนางละคร ผิวพรรณก็ขาวลออเกลี้ยงเกลาผิดบ่าวไพร่ กิริยามารยาทก็น่าจะเรียบร้อยหาใช่ม้าดีดกะโหลก จัดว่างามดีเช่นนี้ไยไม่มีใครมาสู่ขอไปเป็นเมีย

“เอ็งเป็นโรคร้ายอะไรหรือไม่”

พอกันที! นายท่านถามมาแต่ละคำ ไม่ทำให้อายก็ทำให้โมโห ขืนนั่งให้ซักถามต่อไปข้าคงได้ทะเลาะกับนายเรือนตั้งแต่หัววันเป็นแน่แท้