หลงเอย

"ฮ่า~ฮ่า~ฮ่า เธอนี่มันโง่ดีนะแค่ฉันพูดคำหวานด้วยนิดหน่อยก็บอกทุกอย่างออกมาหมดสะแล้ว สมบัติไร้ค่าอย่างเธอมีสิทธิ์รักเจ้านายอย่างฉันได้ด้วยหรอ" เฟยต้านเหยียดยิ้มในยามที่พูด  แต่ใจกลับต้องกระตุกไหวเมื่อเห็นแววตาเศร้าที่มันเอ่อไปด้วยน้ำตาของอีกคน  



เอิงเอยมองคนตรงหน้าด้วยความผิดหวัง  เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนใจพิการ  เค้าใช้คำหวานหลอกล่อล้อเล่นกับความรู้สึกของเธองั้นหรอทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนี้  



"สมบัติไร้ค้าอย่างหนูเอย ฮึก ไม่มีสิทธิ์รักเจ้านายสูงส่งอย่างคุณเฟยได้หรอกค่ะ ฮึก แต่หนูเอยห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้"



อุ๊บ~อื้อ



เฟยต้านที่ฟังคำประชดประชันส่งมือหยาบบีบล็อกหัวทุยให้นิ่งอยู่กับที่  เค้าโน้มตัวใช้ลิ้นโลมเลียคนปากเก่งอย่างเร่าร้อน  ปากอิ่มถูกดูดดึงจนช้ำเจ่อ คนเอาแต่ใจกลับยังไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ  มือหนาที่ไม่อยู่นิ่งส่งลูบแผ่นหลังนวลเนียนจนลามมาถึงหน้าอกใหญ่  เค้าเคล้นคลึงบดขยี้บี้เม็ดทรวงด้วยความแรงจนมันแทบหลุดติดมือออกมา  



"ในเมื่อเช็ดน้ำตาให้ไม่ได้ก็อย่าทำร้ายใจของหนูเอยให้เจ็บปวดไปมากกว่านี้เลยนะคะ" เอิงเอยสบตาในยามที่พูด  มือหนาที่กำลังเคล้นคลึงอยู่หยุดลงทันที  เค้าฟังประโยคตัดพ้อปนความน้อยใจของคนตัวเล็ก  เธอหยุดร้องไห้หยุดอ่อนแอเธอพยายามข่มความรู้สึกทุกอย่างให้มันนิ่งเงียบ



"ฉันไม่ได้ร้องขอให้เธอมารักหรือรู้สึกดีด้วย  เพราะฉะนั้นถ้าเธอจะเจ็บปวดหรือเสียใจเจ็บบางตายก็ไม่เกี่ยวกับฉัน"