เกือบเป็นเมียผี

ที่บ้านนี้ มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เราอ้าปากค้าง พ่อเล่าว่า กลางวันแม่อยู่บ้านกับลูกสาวเล็กๆ บางทีกลางคืนพ่อก็ไม่ได้กลับบ้าน แม่อยู่กับปืนหนึ่งกระบอก ตำบลทรงคนอง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เมื่อเกือบหกสิบปีที่แล้ว คงโดดเดี่ยว เปลี่ยว วังเวงไม่น้อย โดยเฉพาะกลางคืน อยู่มาสักพัก พ่อก็ได้คนพื้นที่เป็นชายวัยกลางมารับจ้างเฝ้าบ้าน ดูแลแม่กับเรา

พ่อบอกว่าบ้านเราห่างจากวัดไม่มากพอเดินไปถึงได้ไม่เหนื่อย อยู่มาไม่นาน มีงานล้างป่าช้า แบบที่มีเซียนซือถือไม้รูปตัว V คนละข้าง พ่อบอกคนที่ถือไม้วิ่งจากวัดมาที่ใต้ถุนบ้านมีคนวิ่งตามเยอะแยะ มาถึงก็ปักไม้ง่ามนั้นลงไป คนก็ช่วยกันขุด ๆ ๆ เลยได้รู้ว่า ใต้ถุนบ้านเรา มีศพ 4 ศพ


………………..
…………..

ใกล้ค่ำวันหนึ่ง เวลาประมาณผีตากผ้าอ้อม แดดกำลังสวย ใกล้ค่ำยุงเยอะ เราจึงขึ้นบ้านกินข้าวกันเป็นธรรมดา พ่อ แม่ ลูกสาวเล็ก ๆ นั่งกินข้าวอยู่บนบ้าน เวลาผ่านไปจนตะวันคล้อยต่ำ ลุงคนนั้น คนที่มาอยู่เป็นเพื่อนพวกเรา ต่อไปนี้จะเรียกว่าลุงมี (นามสมมุติ) ลุงมีไม่เคยยอมกินข้าวร่วมสำรับกับเราแม้แต่ครั้งเดียว ถึงเวลาอาหารทุกมื้อ ลุงจะเข้าไปกินในครัว ปิดประตูอยู่ตามลำพัง แรก ๆ พ่อแปลกใจอยู่บ้าง แต่นาน ๆ ไปก็กลายเป็นความเคยชิน

วันนั้น ระหว่างที่ต่างก็กำลังกินข้าว เสียงหมาเห่าและหอนรับกันมาเป็นทอด ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรอีกนั่นแหละสำหรับคนอยู่ชุมชนใกล้วัด ชาวบ้านเลี้ยงหมากันแบบดั่งเดิม คือปล่อยให้เดินวิ่งกันอย่างเสรี .. กำลังจะอิ่มข้าว ใกล้จะเก็บสำรับลงไปเก็บในครัว ลุงมีย่องขึ้นมาบนบ้าน ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก กระซิบให้พ่อพาลูกเมียเข้าห้องปิดประตูลงกลอนให้แน่นหนา ข้างล่างมีบางอย่างผิดปกติ

หมาเริ่มเห่า หอน ใกล้เข้ามา ความมืดก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ลุงมีบอกพ่อว่า ไม่ต้องเปิดไฟที่ระเบียง และใต้ถุนบ้าน หลังจากที่ให้เมียกับลูกเข้าห้องเรียบร้อย พ่อถือปืนย่องตามลุงมีที่มีขวานคู่ใจเดินลงไปใต้ถุนบ้าน ซ่อนตัวเงียบ ใช้ท้องเปลญวนกำบัง

เสียงหมาเห่าและหอนค่อยเบาลงลง จนกระทั่งหยุด พวกมันไม่ขยับเข้ามาใกล้บ้านเราไปกว่านั้น ในความเงียบ เสียงสวบสาบดังขึ้นในป่าหญ้าคา จักจั่นเรไรฝั่งที่มีเสียงสวบสาบนั้นเริ่มเงียบลง เมื่อฝั่งหนึ่งเงียบ ฝั่งอื่น ๆ ก็เงียบตามไปด้วย

เสียงสวบสาบนั้น ฟังเหมือนมีคนเดินลุยหญ้าเข้ามาช้า ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ชายหนุ่มทั้งคู่พยายามเพ่งมองฝ่าความมืดไปยังที่มาของเสียง มันใกล้เข้ามาทุกขณะ คืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ แน่นอนว่า ไม่ใช่เรื่องปกติ

หมาจากโซนด้านซ้าย เริ่มส่งเสียง เห่า บางตัวหอนเบา ๆ หมาที่หยุดไปแล้ว ไม่ขยับเข้ามา ลมเย็น ๆ เดือนธันวาคม ทำให้พ่อที่นุ่งกางเกงแพรตัวเดียวเริ่มขนลุก ทั้งเสียโหยหวน ทั้งลมหนาว และบรรยากาศที่อึดอัด น่าหวาดกลัวสำหรับหนุ่มเมืองกรุง

เสียงสวบสาบใกล้เข้า ในระยะไม่เกินสิบก้าวยาว ๆ ลุงมีหันมากระซิบบอกให้พ่ออยู่ตรงนี้ ส่วนเข้าจะวิ่งเข้าไปชาร์ทสิ่งที่ทำให้เกิดเสียง พูดจบ เสียงนั้นก็หยุดนิ่งไป ลุงมีกึ่งวิ่ง กึ่งกระโดดไปที่จุดหมาย เขาเงื้อขวานขึ้นเหนือหัว และจามลงไปสุดแรง

พ่อบอกว่า ... ได้ยินเสียงดัง

“โพละ”
เต็มสองหู ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งชั่วขณะ ในใจพ่อคิดว่า คงมีหัวขโมยสักคนโดนขวานลุงมีตายในบ้าน มันต้องเป็นศพที่ 5 ที่อยู่ในบ้านของเราแน่ ๆ พ่อใจเต้นไม่เป็นส่ำ อากาศเย็น ๆ เมื่อสักครู่เริ่มร้อนระอุ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นตามไรผม สองมือที่กำปืนเปียกชุ่ม

“เฮ้ยยย” เสียงลุงมีดังลั่น พ่อยิ่งตกใจ

....................
......................................
กลุ่มควันเป็นรูปร่างคน รูปร่างผู้ชายสันทัดคน ตัดผมทรงสกินเฮดเคลื่อนไหวอยู่ข้างนอกนั้น มันค่อย ๆ ฟุ้งกระจายหายไปกับตา

ฉันยืนตัวแข็งมองมันนานเท่าไหร่ไม่รู้ ฉันกลัว ฉันตกใจ ฉันประหลาดใจ แต่ไม่ได้ร้อง ไม่ได้โวยวาย พอขยับตัวได้ ฉันเดินไปที่ประตู มันยังปิดล็อค ประตูทุกบานปิด หน้าต่างปิด ฉันเดินกลับมาที่เตียง นอนคิดถามตัวเองว่าฉันฝันหรือ .. ไม่ ฉันไม่ได้ฝัน ฉันสัมผัสทุกอย่างด้วยมือ เห็นด้วยตาที่ลืมแล้ว เดินด้วยสองขาไปที่ประตู