กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง

ราตรีจ้องหน้าและผลักผมลงไปนอน ก้มลงมาใกล้ชนิดได้ยินเสียงเต้นหัวใจของกันและกัน เธอพยายามช่วยถอดเสื้อเชิ้ตผมออก แล้วเลื่อนลงไปปลดเข็มขัดกางเกง ผมมองหน้าเธอจ้องตาไม่กะพริบจับมือเธอเอาไว้

“คุณอยากตายรึไง ให้ฉันถอดกางเกงให้คุณดีแล้ว หรือคุณจะถอดกางเกงให้ฉันเลือกเอา”

ผมไม่ตอบปล่อยให้เธอปลดหัวเข็มขัดออกจากกางเกงยีนส์ จากนั้นเธอก็แกะกระดุม รูดซิปกางเกงยีนส์ให้ผม และแล้วก่อนที่ผมจะถูกเธอแก้ผ้าล่อนจ้อน ประตูบานเดิมก็เปิดออก คราวนี้ไม่ใช่พวกชายฉกรรจ์สี่คนนั่น แต่กลับเป็น