เปราะภูขาวดอกสุดท้าย

ดอกไม้ แหวน น้ำตา และดวงใจที่สูญหายไป

ดวงตาที่เทพาทิตย์เคยชื่นชมว่างดงามกว่าดวงดาวนับร้อยนับพัน
นาทีนี้กลับมีหยาดน้ำตาคลอเต็มหน่วย ความรู้สึกเสียใจ เจ็บปวด
และเศร้าใจอัดแน่นอยู่ในนั้น วินาทีที่เห็นมัน เทพาทิตย์แทบอยากจะโยน
ภาระหน้าที่ทุกอย่างทิ้งไป แล้วขออยู่ที่นี่ คอยโอบกอด ปลอบประโลม
และใช้จุมพิตช่วยซับน้ำตาพวกนั้นให้แห้งไปเสีย

เขาได้แต่ภาวนา ขอให้เขาแข็งแกร่งมากพอที่จะทำตามสัญญาได้สำเร็จ

"ดูแลตัวเองดีๆ... กลับไปแล้วอย่าทำเครื่องบินตกอีกนะ พ่อทหารโง่"