วิทยาลัยสงฆ์ มหาจุฬา ฯลฯ เรื่องขำ ขำ

ความรู้ คือ อาภรณ์ของบุรุษ ลูกสิงห์แม้ยังเล็กก็มีเล็บแหลมคม พระพุทธภาษิตบทนี้ รวมถึงคำคมข้างต้น เป็นสิ่งที่สร้างแรงกระตุ้นให้ผู้เขียนได้เริ่มเขียนหนังสือ หลังจากที่ได้เริ่มเข้าเรียนหนังสือที่มหาวิทยาสงฆ์ มหาวิทยาลัยของลูกชาวนา ชาวไร่ มหาวิทยาลัยที่ผู้เขียน รู้สึกว่า เป็นมหาวิทยาลัยของผู้ด้อยโอกาส ทางสังคมที่ต้องอาศัยผ้าเหลือง เดินขอข้าวชาวบ้านฉันทุกเช้า เพื่อโอกาสทางสังคม ที่จะได้มีความรู้ทางโลก ระดับปริญญาตรี โท เอก เพื่อเป็นใบเบิกทางเหมือนกับคนอื่นเขา
หลังจากเพิ่มความรู้ภาษาบาลี เป็นมหาเปรียญ เป็นพระมหาเหมือนมีเขี้ยว สวดปาฏิโมกข์ได้เหมือนช้างมีงา แต่ว่าเขียนหนังสือฝากไว้ให้คนอ่านลายมือนั้นคือยศ ผู้เขียนตั้งใจบันทึกเรื่องจริงในรั้วมหาวิทยาลัยในแง่ที่เป็นพระนักศึกษา เท่าที่จำได้ เพื่อที่ว่าหนังสือเล่มนี้จะได้เป็นสิ่งบันทึกเรื่องราวแม้ว่าผู้เขียนจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แต่หนังสือจะเป็นสิ่งแทนตน