จอมนางล่มบัลลังก์หงส์

หากจะกล่าวถึงบุรุษไร้ใจในใต้หล้า ถ้าคนผู้นั้นเป็นที่สอง คงไม่มีที่หนึ่ง นางหวังเพียงจะไม่ข้องเกี่ยวกับเขา ทว่าสวรรค์ช่างเอ็นดูนางอย่างเหลือล้น เพียงค่ำคืนแรกในวังหลังก็ต้องมาถูกเขาโอบกอดเสียแล้ว

เวินเหยาหยาเหม่อมองไปยังดวงจันทร์ หวนคิดถึงชีวิตในวัยเด็ก เมื่อก่อนนางเคยเชื่อว่ามีกระต่ายอยู่บนนั้น จนถึงขั้นร้องห่มร้องไห้รบเร้าให้พี่ชายปีนขึ้นไปเอามาให้ คิดแล้ว ก็ยกนิ้ววาดไปตามรูปที่เห็น

จะว่าไป จนถึงตอนนี้ นางยังมองเห็นกระต่ายตัวนั้นอยู่เลย เหยาหยาส่ายหน้าพลางยิ้มขบขันกับตัวเอง เก็บมือกลับ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินกลับตำหนัก ชั่วขณะที่นางหันกลับมา ก็ต้องผงะถอยหลังด้วยความตกใจ ร่างเซไปพิงราวสะพานเกือบจะพลัดตก ยังดีว่าได้วงแขนแกร่งของใครบางคนช้อนแผ่นหลังเอาไว้ จึงมีเพียงปิ่นไม้ที่หลุดจากมวยผมร่วงลงไปแทน

เวินเหยาหยาตื่นตระหนกตกใจอย่างที่สุด ลืมแม้กระทั่งความใกล้ชิดอันมิบังควรระหว่างชายหญิง เส้นผมที่ไร้ปิ่นปักยาวสยายเต็มแผ่นหลัง ดำขลับเป็นเงางามสะท้อนแสงจันทร์

กว่าที่นางจะสงบลงได้ใช้เวลาไปพอควร ครั้นคิดได้ว่าตนเองกำลังถูกบุรุษโอบกอด ในใจพลันตื่นตระหนกขึ้นมาอีกครั้ง

ยามค่ำคืนในเขตพระราชฐานชั้นใน จะมีบุรุษใดบ้างที่สามารถเข้ามาเดินเพ่นพ่านได้ นอกเสียจาก..... คิดมาถึงตรงนี้ เวินเหยาหยาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง ได้แต่ค่อยๆ ขยับกายออกห่าง ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยนางโดยง่าย ไม่เพียงนางจะขยับตัวออกมามิได้ ยังถูกเขารั้งร่างกลับเข้าไปแนบชิดยิ่งกว่าเก่า

เสียงทุ้มนุ่มแฝงไว้ด้วยความเย็นชาดังขึ้นเหนือศีรษะ “มิใช่ว่าเจ้าเจตนามาดักรอเราอยู่หรือ?”