นางร้ายอย่างข้าไม่ขอเลือกท่าน

เขาคือคู่หมั้นที่ไม่ว่าชาตินี้ยังไงก็ไม่มีทางเกี่ยวดองหรือญาติดีกันได้เป็นอันขาด สาเหตุเพราะร่างเดิมของนางเคยทำคดีเอาไว้อย่างใหญ่หลวง นั่นคือวางยาปลุกกำหนัดอีกฝ่าย! ถึงแม้เขาจะไม่เป็นอะไรก็ตาม
'นี่มันชีวิตนางร้ายที่แท้ทรู ไม่ใช่ในนิยาย หรือในซีรี่ย์จีนที่เธอเคยดูเลยสักนิด แล้วเธอจะโดนฆ่าทิ้งไหมเนี่ยยย!'
นางรู้สึกระวังตัวเป็นอย่างมาก จึงเลือกที่จะหลีกหนีไม่พบกับเขา แต่ยิ่งห่างยิ่งเจอกับเขาบ่อย ราวกับโชคชะตาพยายามกลั่นแกล้ง

"น้องชายข้า เพิ่งกลับมาแท้ๆ เจ้าปล่อยให้ท่านพ่อรอได้อย่างไร"
ทั้งสองจ้องตากันได้ครู่นึง ก็มีเสียงเย็นชาปรกอกับรังสีอาฆาตของใครบางคนเอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลัง จนทำให้พวกเขาหันไปสนใจบุคคลที่สามแทน
"ซานตี้คารวะเอ้อร์เกอ ขออภัยด้วยข้าลืมเสียสนิท"
หลังจากเห็นว่าเป็นพี่ชายตนเยี่ยซีซวนจึงรีบทำความเคารพอีกฝ่ายทันควัน พลางมองใบหน้าเคร่งขรึมด้วยความนับถือ
"เอ่อ ข้าคงต้องไปแล้ว หากยามว่าง...ข้าขอไปหารือเกี่ยวกับภาพวาดที่จวนเจ้าบ้างได้หรือไม่"
ก่อนไปเด็กชายก็มิวายหมุนตัวกลับมาหาคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทีที่ขัดเขินเหมือนมิเคยมีสหายเป็นสตรีมาก่อน จนทำให้อีกฝ่ายที่ทำหน้านิ่งเผลอยิ้มอีกครั้ง
"ย่อมได้สหายข้า"
'น่ารักเสียจริงพ่อน้องชาย'
นางมองอีกฝ่ายเดินจากไปเรื่อยๆ หารู้ไม่ว่าหายนะอีกด้านหนึ่งกำลังย่างกายเข้ามา
"เจ้าอย่าใช้รอยยิ้มและกริยาเยี่ยงนางจิ้งจอกนั่นกับน้องชายข้า!"
แม้จะเป็นประโยคที่ฟังดูราบเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยความแข็งกร้าวจนทำให้คนฟังถึงกับขนลุก แต่หาใช่กับนางไม่
"แต่ข้าหาได้ทำกับท่านไม่ จะทุกร้อนไปใย"
"ข้าขอเตือนเจ้าอีกครั้ง"
เขาพยายามข่มอารมณ์ในใจเพื่อไม่ให้เอื้อมมือไปบีบคอคนตรงหน้าที่ฉายแววมิสนใส่ใจคำเตือนของเขา
"จะทำอันใดข้าหรือเจ้าคะ ท่านแม่ทัพ"
นางเอ่ยถามอีกฝ่ายราวกับไม่สะทกสะท้านคำขู่ของเขาแม้แต่น้อย พร้อมกับจับจ้องร่างสูงที่ตอนนี้ เริ่มมีเส้นโทสะปูดออกมาจากขมับด้วยใบหน้าที่มิอาจคาดเดาได้
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่คงอาจจะเป็นเพราะว่าเขากลัวน้องชายที่ใสซื่อจะโดนสตรีเจ้าเล่ห์ผู้นี้ยั่วยวนก็เป็นได้ และเขาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด
"หึ เจ้าแน่ใจรึที่มายั่วโทสะคนอย่างข้า"
"มิกล้า มิกล้า นี่ท่านคงไม่คิดจะฆ่าข้าในจวนของท่านหรอกใช่หรือไม่"
เมื่อนางกล่าวอย่างเย้ยหยัน แต่แล้วกิริยาของร่างสูงกลับแปรเปลี่ยนทันทีทันใด จากบึ้งตึงกลายเป็นกระตุกยิ้มที่ริมฝีปากหนึ่งครั้ง ก่อนจะเริ่มโน้มร่างกายกำยำมาใกล้นาง แต่หญิงสาวยังคงจ้องตาหาได้ถอยหนีอีกฝ่ายไว้อย่างนั้น เพราะถึงยังไงบุรุษผู้นี้ก็มิกล้าทำอันใดตนเป็นแน่
เมื่อกิริยาไม่ตื่นกลัวของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้ร่างสูงนึกสิ่งหนึ่งอยู่ในหัว
'เขาลืมไปได้อย่างไรว่านางเป็นสตรีที่ไร้ยางอาย'
ร่างสูงค่อยๆ เลื่อนใบหน้าไปพูดที่ข้างหูร่างเล็กเบาๆ ราวกับเป็นเสียงกระซิบไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้
"แน่นอนว่าข้าไม่อาจทำที่นี่ได้"
หึ นางเค้นขำเบาๆ ในลำคอ เขาจะกล้าทำอันใดกับนางเล่า
"แต่ข้าสามารถฆ่าเจ้าบนเตียงได้ใช่หรือไม่"
"..."
หลินเฟยเซียนได้แต่เบิกกว้างแต่หาขยับกายได้ไม่ บุรุษผู้นี้ช่างเปล่งวาจาสองแง่ออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยได้ยังไงกัน
ไร้ยางอายยิ่งนัก!?