น้ำผึ้งเดือนรัก

พันแสงไม่สนใจว่ามารดาเขาเลี้ยงผึ้งรวงมาแบบไหน แต่ในเมื่อเธอก้าวเข้ามาอยู่ใต้ชายคาของไร่พันแสงเดือนแล้ว ทุกเรื่องต้องข้องเกี่ยวกับเขาทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่เรื่องหัวใจ เขาสาบานเอาไว้ว่าหากผึ้งรวงก้าวเข้ามาในไร่พันแสงเดือนแม้สักก้าว ชีวิตนี้อย่าหวังจะออกไปได้ง่ายๆ
…………………………………………..

พันแสงนอนแกว่งเท้าเล่นอยู่ในเปลญวนราวกับคนอารมณ์ดี สายตาคมกริบมองทางเดินตาไม่กะพริบรอคอยว่าเจ้าตัวดีจะโผล่มาตอนไหน ต่อให้ผึ้งรวงดื้อดึงแค่ไหนก็อย่าหวังว่าจะเอาชนะบรรดาผู้ใหญ่หัวแข็งได้ หากผึ้งรวงฟังที่เขาพูดบ้างก็คงไม่ต้องถูกกดดันถึงขั้นนี้
“พี่เดือนออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
พันแสงยิ้มกริ่มในที่สุดปลาก็ติดเบ็ดจนได้ แต่คงเหนื่อยไม่น้อยเพราะทันทีที่ผึ้งรวงเห็นเขาเธอก็นิ่งไปครู่หนึ่งพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ก็ไม่ได้ไปไหนนี่นา รออยู่ตั้งหลายชั่วโมงแล้ว”
ผึ้งรวงมองเปลญวนที่ผูกดักไว้ระหว่างทางเข้าไปในกระท่อมเฝ้าไร่ฟักข้าว ราวกับเจ้าของจงใจและรู้ดีว่าเธอต้องมาหาเขาที่นี่แน่นอน
“พี่เดือนตั้งใจทิ้งปัญหาไว้ให้มิ้มใช่ไหม”
พันแสงไม่โต้เถียงกลับ แต่กวักมือเรียกให้คนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆ แทน
“อะไร”
“เข้ามาใกล้ๆ ก่อน ขี้เกียจตะโกนคุย เจ็บคอ”
เขาทำท่านวดคอจนน่าหมั่นไส้ แต่ผึ้งรวงที่ต้องการแก้ปัญหาให้จบเร็วๆ ก็ทำตามทันที ร่างเล็กเดินเข้าใกล้เขาแต่ยังเว้นระยะห่างด้วยความทิฐิ
“ใกล้อีกนิดไม่ได้เหรอ”
“ไม่ค่ะ”
“ถ้าอีกนิดพี่ถึงจะคุยด้วย” พันแสงเอ่ยแล้วทำท่าจะหลับเสียตรงนี้
ผึ้งรวงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบขยับเข้าใกล้เขาอีก
สัญชาตญาณของพันแสงไวกว่า พอร่างเล็กขยับ เขาก็ลืมตาดึงร่างคนตัวเล็กล้มลงบนอกกว้างทันที
“ว้าย! พี่เดือนปล่อยมิ้มนะ”
“ไม่ปล่อย เรามันดื้อคุยดีๆ ไม่รู้เรื่องหรอก คุยแบบนี้อุ่นอกอุ่นใจดี” เขายิ้มเจ้าเล่ห์เป็นต่อคนตัวเล็กอยู่หลายขุม
ผึ้งรวงหลบสายตาเขา ไม่กล้าแม้แต่จะมองตรงๆ จนเขาต้องประคองใบหน้าพิศุทธิ์ให้หันกลับมาช้าๆ แววตาที่ดูตื่นตระหนกของเจ้าตัวดีทำเอาใจเขาเต้นส่ำไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
“พี่ขอถามคำหนึ่ง ไม่ถูกใจพี่ตรงไหนไม่ทราบ ทำไมถึงไม่ยอมท่าเดียว”
พันแสงถามด้วยน้ำเสียงวิงวอน แต่การกระทำไม่ใช่เลย ผึ้งรวงรู้โดยสัญชาตญาณว่าหากเธอตอบคำถามไม่ถูกใจเขารับรองว่าคืนนี้เธอไม่ได้กลับไปด้วยสภาพเดิมแน่ เพราะมือของเขาที่ป้วนเปี้ยนอยู่ตรงบั้นท้ายของเธอนั้นค่อนข้างซุกซนเล็กน้อย
“พี่เดือนไม่เคยรักมิ้ม”
“รู้ได้ยังไงว่าไม่รัก เคยถามสักคำรึยัง”