SEASON CHANGES: WINTER เติมรักที่หายไป

ความรักเปลี่ยนผันไปทุกฤดู
สายลมหนาวที่พัดหวน มันพาชวนให้คิดถึงเขา
ความรักใน อดีต เป็นเหมือนแผลในใจ
ปัจจุบัน เขาคนนั้น กลับมาเติมเต็มความรักเพื่อลบความเจ็บปวดของผม

ในชีวิตของใครเราผมเชื่อว่าจะมีความรักไม่ครั้งใดก็ครั้งหนึ่งที่เป็นความทรงจำและน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจมาถึงทุกวันนี้ แต่สำหรับบางคนความรักกลับกลายเป็นเหมือนมีดที่คอยปักอยู่กลางอก คำพูดจากคนที่เรารักมากที่สุดเป็นเหมือนยาพิษที่ทำให้ทนทุกทรมานและมีผลมาจนถึงทุกวันนี้


“มึงทำให้น้องเขาร้องไห้ได้กูจะยอมกราบมึงเลย”
ผมแอบจับมือกับเพื่อนคนนั้นก่อนจะเดินไปหาน้องเขาที่ยืนอยู่ห่างออกไปจากตรงที่พวกผมนั่งไม่เท่าไหร่นัก ผมพยายามมองหน้าคนที่อยู่ภายใต้แว่นตาทรงกลมนั้นเพราะมันช่างคุ้นตามากเหลือเกิน
“ของพี่ครับ” เขายื่นแก้วชาเขียวมาให้ผม
“แค่พี่รับมาก็พอใช่ไหม” ผมตอบกลับไป “แต่พี่จะบอกเลยนะว่าน้องไม่ใช่คนที่พี่อยากจะรู้จักหรอก แล้วไอ้น้ำเนี่ยพี่ก็ไม่เคยกิน อร่อยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ส่งมาอยู่ได้น่ารำคาน จริงๆน้องน่าดูตัวเองก่อนนะว่าพี่เป็นใครแล้วน้องเป็นใคร”
เด็กคนนั้นน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เขาสาดชาเขียวแก้วนั้นใส่หน้าผมก่อนจะวิ่งกลับไป เสียงเพื่อนๆของผมหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมก้มลงไปหยิบกระดาษกาฟิลด์นั้นขึ้นมาอ่าน
ผมชื่อเบียร์ครับ พี่จำผมได้หรือเปล่า ขอบคุณที่ชอบชาเขียวของผมนะครับ