เอมีเลีย ชีวิตนี้เพื่อใคร

"แกมันตัวซวย แกไม่น่าที่จะเกิดมาเลยจริงๆ" เสียงตวาดดังลั่นจากผู้เป็นแม่ทำให้หัวใจของเอมีเลียในวัยห้าขวบที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่กระตุกสั่น

ฝ่ามือฟาดลงมาตามเนื้อตัวของเธอ ตุ๊กตาหมีตัวโปรดถูกกระชากออกจากมือน้อย

เอมีเลียร้องไห้ลั่นด้วยความหวาดกลัว ไม่มีคำอธิบายจากผู้เป็นแม่ว่าเธอทำผิดอะไร จึงต้องถูกลงโทษรุนแรงเช่นนี้

คำด่าทอที่มาพร้อมกับฝ่ามือกระหน่ำใส่จิตใจและร่างกายของเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาอย่างไม่ยั้ง จนเธอเสียหลักหงายหลังลงไป

ด้านหลังศีรษะกระแทกลงบนพื้นบ้านเสียงดังปั้งเกิดบาดแผลใหญ่ เลือดไหลนองออกมาอย่างน่ากลัว
เอมีเลียถูกอุ้มขึ้นมาจากพื้นทันทีเมื่อผู้เป็นพ่อปรากฏตัว

"ตายแล้ว!!!! .... ลูกลื่นค่ะ" ปรานีแสร้งร้องลั่นเสียงหลงโกหกสามีชาวต่างชาติที่มีอายุมากกว่าเธอหลายสิบปี

เขาพูดภาษาของเมียได้ด้วย
"ฮึ้ยยยย!!! มึงเลี้ยงลูกประสาอะไรวะ ... ฮึ้ยยย!!! แม่งเอ๊ย!!! ... ถ้ามึงเลี้ยงไม่เป็นแล้วปล่อยให้มีทำไมวะ แม่งเอ๊ย!! ปวดหัวว่ะ!!! .. ถ้าเลี้ยงไม่ได้ ก็ปล่อยๆให้มันตายๆไปเลย"
แล้วผู้เป็นพ่อก็ขับรถออกจากบ้านไปอย่างไม่สนใจใยดี

ปรานีไม่ได้ปล่อยให้ลูกสาวตายตามความต้องการของสามี เพราะไม่อยากที่จะต้องติดคุกติดตาราง เธอจึงจำต้องพาเอมีเลียไปโรงพยาบาลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

บ้านที่อาศัยอยู่คือบ้านเช่าแบบสองชั้นหลังเล็กๆ ในซอยที่ห่างจากถนนใหญ่ประมาณสองร้อยเมตร ปรานีอุ้มลูกไว้โดยที่มีผ้าขนหนูผืนหนึ่งโปะบาดแผลเอาไว้
เธอกำลังวิ่งออกมาจากซอย

ชายวัยกลางคนที่กำลังจะขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปปากทางชะลอความเร็วเพื่อไถ่ถาม "เด็กเป็นอะไร!!!" น้ำเสียงที่ถามนั้นร้อนรน
"ลื่นล้ม หัวแตกค่ะ"
"ซ้อนท้ายขึ้นมาเลย ผมจะไปส่ง"
"ค่ะ ค่ะ"

เอมีเลียหลับใหลไปอย่างไม่ได้สติ น้ำตาของปรานีไหลพรากออกมา ... อย่าตายนะลูก แม่ยังไม่อยากที่จะติดคุก
...