SET บาดาล (ชุด 2 เล่มจบ)

สุดปลายอุโมงค์ศิลา แสงเลื่อมพรายหลากรุ้งพวยพุ่ง
มุกลินรู้ว่า จุดหมายปลายทางอยู่ตรงนั้น
โดยสมองไม่รับรู้ว่าเป็นอะไร
หากแค่ ‘รับรู้’ ความรู้นั้นยังก่อความเย็นยะเยือกทั้งตัว
เงาพรายพร่างของสายรุ้ง ละม้ายแสงเพชรล้อแสงสว่าง
มาจาก ‘อะไรอย่างหนึ่ง’ เป็นลำคล้ายเชือก กองขดซ้อน
และที่ต้องแหงนคอตั้งบ่าดู...
เศียรเงื้อม ชะโงกง้ำ แผ่ขยาย
เนตรแดงคล้าย สุริยัน สาดส่อง
หงอนแผ่น พรายกลีบ เรืองรอง
เคราขาว ดุจละออง ฝ้ายปลิว
มุกลินชะงักงัน ร่างแข็งดุจศิลา และแล้วต่อตาเธอ
‘ร่าง’ นั้นคล้ายเงา ‘รวมลง’ เป็นบุรุษงามยิ่งในพัสตราภรณ์ขาว
ผ้าพันรอบพระเศียรแดงจัดเฉิดฉันท์
เสียงคุณลดากระซิบ... “พญาวาสุกินาคราช!”