ไนน์อย่ายั่ว เล่ม 2

“เธอเป็นแบบไหนแล้วมันสำคัญยังไง”

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ลูเซี่ยนเดินมาประชิดหลังของผมแล้ว ตัวของผมแข็งทื่อเพราะความรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา... ไม่ใช่เขาหยุดเดินเหรอ ทำไมผมถึงไม่ได้ยินเสียงเท้าเขาเลย

“ต่อให้เธอจะร้ายมากกว่านี้ เลือดเย็นมากกว่านี้”

“...”

“ฆ่าคนมากกว่านี้”

“...”

“ฉันก็ชอบเธออยู่ดี”

แกร๊ก...

คล้ายว่ามีเสียงบางอย่างในหัวใจกำลังถูกปลดล็อก ฝ่ามือของผมค่อยๆ คลายออกจากกันแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับลูเซี่ยนด้วยหัวใจที่สงบนิ่ง

ผมจ้องมองเขาเงียบๆ ก่อนจะยกยิ้มลึกลับจากนั้นยกมือขึ้นลูบแก้มข้างซ้ายของลูเซี่ยนที่มีรอยสักสีแดงงดงามเบาๆ

"ผมให้โอกาสคุณแล้วนะ”

และหลังจากนี้... ต่อให้คุณอยากหนีไปจากผม
คุณก็ไม่มีโอกาสแล้ว ลูเซี่ยน