นางเอกหลังบ้าน

คุณชอุ่ม ปัญจพรรค์ ซึ่งเป็นนักประพันธ์แนวโรแมนติกยอดเยี่ยมในยุคหนึ่ง ผู้เป็นพี่สาวของผมมีสาวใช้คนหนึ่ง เป็นคนที่มีพื้นเพอยู่ที่มีนบุรี เป็นสาวใช้รวยอารมณ์ขัน ชอบพูดตลก ไม่มีความทุกข์โศก

ทั้งนายและสาวใช้ต่างก็มีอารมณ์ขัน และสนุกสนานในการสนทนาด้วยกันอยู่บ่อยๆ ซึ่งผมผู้ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านนั้น ได้รับรู้เรื่องตลกๆ ไว้หลายเรื่อง
นายเป็นนักประพันธ์ใหญ่ ซึ่งมีโอกาสจะผลักดันให้สาวใช้เข้าสู่วงการบันเทิง วงการทีวีวงการละครได้โดยไม่ยาก มีบรรณาธิการหนังสือรายสัปดาห์ไปมาหาสู่ รวมทั้งมีนักสัมภาษณ์มาสัมภาษณ์คุณชอุ่ม ปัญจพรรค์อยู่บ่อยๆ ซึ่งสาวใช้ของเรานี้ ก็เป็นผู้หาน้ำหากาแฟมาให้แขกดื่ม
เมื่อสาวใช้ได้ฟังการสนทนาของปัญญาชนในวรรณกรรม สาวใช้ฟังไม่เข้าใจก็สงสัยอยู่หลายเรื่องว่าเขาพูดเรื่องอะไรกัน ซึ่งมีคำแปลกๆ ในวงการบันเทิงและวงการวรรณกรรม ที่หล่อนอยากรู้

จากข้อเท็จจริงเหล่านี้เอง ทำให้ผมเกิดความคิดว่า การแสดงเป็นงานชั่วครู่ชั่วยาม แต่ความรู้จะเป็นสมบัติติดตัวไปตลอดกาลผมจึงมีความคิดที่จะเขียนเรื่องให้สาวใช้เกิดความทะเยอทะยานที่จะเรียนให้สูงขึ้นกว่าความรู้ ประถม ๖ ที่หล่อนมี เพื่อจะได้เข้าใจว่านายสาวกับพวกนักหนังสือพิมพ์ นักนิตยสาร เขากำลังพูดถึงอะไรกันและกำลังคิดอะไรกันอยู่
ดังนั้นแทนที่สาวใช้ผู้นี้จะเห่อเหิมไปกับการแสดง หล่อนกลับกลัววงการบันเทิงที่หล่อนไม่เข้าใจคำศัพท์ต่างๆ ไม่เข้าใจว่าเขาแสดงกันอย่างไร ทำกันอย่างไร ก็คิดอยากจะเรียนหนังสือเพื่อให้เก่งอย่างนายสาว จะได้เป็นนักประพันธ์ จะได้มีบารมีเพียงพอที่นักหนังสือพิมพ์ นักนิตยสาร จะมาติดต่อ แล้วเธอก็จะได้กลายเป็นผู้แต่งบทละครและกำกับทีวีเสียเอง แทนที่จะไปเป็นนางแบบ เป็นตัวประกอบ หรือเป็นคนใช้ในละครทีวี

แล้วผมก็ลงมือเขียนให้นายผู้หญิงกับสาวใช้สนทนากันอย่างสนุกสนาน โดยผมเพิ่มความรู้รอบตัวที่ผมมี ใส่ปากนายผู้หญิงให้อบรมสั่งสอนมารยาทหรือชีวิตในสังคมเมือง และเร่งเร้าให้สาวใช้เห็นความสำคัญของการประพันธ์ ความสำคัญของการบันเทิง และความสำคัญของการศึกษาลงไปด้วยอย่างสิ้นไส้สิ้นพุงของผม