ปัณฑารีย์...ที่รัก

“ตกลงว่าไงจะให้ไปส่งหรือเปล่า หรืออยากจะเดินออกไปขึ้นรถ กลับไปกับนายคนนั้น”
“เอ่อ...ไปส่งปัณ...แล้วแฟนพี่จะไม่ว่าเหรอคะ?” พูดออกไปแล้วมองหน้าสบตากับชายหนุ่มอย่างดื้อดึง
คนโดนเด็กถามถึงแฟนเลิกคิ้วเข้มๆ ขึ้นหวือ ยืนอึ้งไปในนาทีแรก ก่อนจะค่อยๆ อมยิ้มน้อยๆ มองหน้าคนถามที่ค่อยๆ แก้มเปลี่ยนสีเป็นสีชมพูเข้ม เห็นแล้วเขาคันยุบยิบในหัวใจ อยากเอื้อมมือไปบิดแก้มสาวน้อยตรงหน้า กับความกล้าน่าเอ็นดูที่เธอถามเขามาแบบนั้น ที่สำคัญโดนเด็กเรียกพี่ หนุ่มใหญ่วัยสามสิบหกปีถึงกับแทบจะทำหน้าขรึมไม่ไหว เพราะปากคอยแต่อยากจะฉีกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ...
น้องเรียกเขาว่าพี่ด้วย...ชื่นใจจริง
“จะให้พี่ไปส่งไหมครับ?”
“...” คนไม่ได้คำตอบเม้มปากแน่น หน้าตาดื้อดึงจนเขาต้องถอนใจ
“ไม่ใช่แฟน...เพื่อนกันครับ...ยังไม่มีแฟน...โสด ไม่เชื่อก็ไปถามพี่ออยของเราดูสิ” คนโสดบอกเสียงอ่อนลง พยายามทำหน้าขรึมสุดชีวิต เพราะไม่อยากยิ้มเหมือนคนบ้าให้เด็กตกใจ
“...” คนฟังเหลือบตามองหน้าเขานิ่ง ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองหาพี่ออยของหล่อน ราวกับกำลังคิดว่าจะวิ่งเข้าไปถามจริงๆ อย่างที่คนเขินที่ต้องรายงานความโสดกับสาวน้อยเอ่ยอ้างบอกออกไป ว่าถ้าไม่เชื่อว่าเขาโสดให้หล่อนไปถามกับอณิมาดูได้ ซึ่งคนเห็นอาการหล่อนตรงหน้าก็แทบจะครางอ่อนกับตัวเอง...
ยัยเด็กน้อยเอ๊ย จะซื่อบื้อบ้องแบ๊วให้เขาใจเต้นแรงไปถึงไหนกัน
“จะให้ไปส่งเราได้รึยัง?”
“...” คนรู้ว่าเขาโสด หันมามองหน้าเขาอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ แล้วกอดตะกร้าใบใหญ่ที่ใส่อุปกรณ์เครื่องมือทำมาหากินชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่เขายื่นมือมาช่วยดึงไปถือ แล้วพากันเดินออกจากร้านไปด้วยกันเงียบๆ