ต้องตาพยัคฆ์

เมื่อพรหมลิขิตเหวี่ยงคนสองคนมาพบกับในสถานที่เเละเวลาที่ต่างกัน
คนหนึ่งความจำเสื่อม อีกคนจำเรื่องราวได้ทั้งหมด และเขาพร้อมที่จะดูแลเธอตลอดไป

“คุณมั่วหรือเปล่าใครจะไปทำแบบนั้น”
“ก็คุณไงชอบทำหน้าหงุดหงิดใส่ผมตลอด เวลาผมมีสาวๆ มอง คุณขี้หึงมากรู้ตัวหรือเปล่า”
“ไม่น่าจะใช่ คุณอาศัยที่ฉันความจำเสื่อมสร้างเรื่องหรือเปล่าคำพูดผู้ชายเชื่อไม่ค่อยได้”
“พูดเรื่องจริงคุณก็ไม่เชื่อ”
“ใครเชื่อก็บ้าแล้วคุณพยัคฆ์”
“บอกว่าให้เรียกว่าอะไรหรือจะให้ทบทวนความจำดีไหม”
“หยุดเลยอยู่ใกล้ที่ไรเสียเปรียบทุกครั้ง เราออกเดินทางกันเลยไหม กลางคืนมันอันตรายมืดมากด้วย”
“พร้อมแล้วก็ไปกันเถอะกระเป๋าคุณเดี๋ยวผมแบกให้ ต่อไปนี้คุณจะลำบากมาก พวกมันเห็นหน้าคุณ พวกมันไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่เราต้องหลบสักระยะให้เจ้าหน้าที่จับมันให้ได้จะไปไหนมาไหนต้องระวังตัวเพิ่มขึ้น คุณเข้าใจใช่ไหมที่ผมบอก”
“ค่ะ พี่พยัคฆ์”
“ดีมากที่คุณเข้าใจ เรื่องแต่งงานผมพูดจริงนะ”
“แต่น้ำมนยังจำอะไรไม่ได้เลื่อนออกไปก่อนได้ไหม”
“จำไม่ได้ไม่เป็นไรอยู่ๆ ก็จำได้เอง”