กลรัก รัตติกาล (ไนท์&เชอร์รี่)

คุณไนท์ขับรถเข้าไปจอดแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูลากฉันลงจากรถ
เชอร์รี่ “คุณไนท์ เชอร์เจ็บนะคะ”
ทั้งแรงกระชากของเขา แถมแผลที่หัวฉันอีก เพราะตอนเขาสะบัดตัวฉันออก หัวฉันไปชนกับมุมโต๊ะพอดี
ไนท์ “เจ็บจะได้จำ!”
เชอร์รี่ “เป็นบ้าอะไรของคุณเนี้ย”
ปัง!
คุณไนท์ปิดประตูห้องนอนก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉัน
ไนท์ “เวลารับงานไม่รู้หรือไงว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง”
เชอร์รี่ “ลูกค้าเขาเปลี่ยนรูปแบบนี่คะ ไม่งั้นพี่พู่ไม่อนุญาตอยู่แล้ว”
ไนท์ “แล้วทำไมไม่ปฏิเสธเขาไป”
เชอร์รี่ “เชอร์ไม่อยากให้เสียงาน”
ไนท์ “แต่เกือบเสียตัว! แล้วดูแต่งตัวสิอีกนิดเดียวจะขายตัวอยู่แล้ว!”
เชอร์รี่ “คุณไนท์! มันจะมากไปแล้วนะคะ”
ไนท์ “ฉันพูดผิดตรงไหนห๊ะ”
เชอร์รี่ “ถ้าเชอร์จะขายตัว เชอร์ทำไปตั้งนานแล้ว!”
ไนท์ “หึ! แล้วรออะไรอยู่ล่ะ หรือว่าโก่งราคาค่าตัว”
เชอร์รี่ “เจ๊หมวยบอกว่า หุ่นแบบเชอร์ได้เยอะอยู่นะคะ ไม่เห็นต้องโก่งราคาเลย”
ไนท์ “เชอร์!”
จริงๆฉันไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาเลย คนเอาแต่ใจอารมณ์ร้อนอย่างเขา เถียงไปก็เท่านั้น ตัวเองต้องถูก ต้องชนะอยู่ฝ่ายเดียว
เชอร์รี่ “ถ้าคุณไนท์ไม่มีอะไรจะคุยกับเชอร์แล้ว เชอร์ขอตัวนะคะ!”
ไนท์ “จะรีบไปไหนล่ะ! ลูกค้ารออยู่หรือไง”
เชอร์รี่ “ค่ะ! ป๋าเขากระเป๋าหนักนะคะ เชอร์ต้องบริการอย่างดี”
ฉันประชดออกไปอย่างเหลืออด ทำไมต้องพยายาม
ยัดเหยียดสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำด้วยก็ไม่รู้
ไนท์ “มันจะรวยซะแค่ไหนกัน ได้ซะครึ่งของฉันหรือเปล่า ห๊ะ!”
เชอร์รี่ “กรี๊ดดดดดด!”
คุณไนท์เหวี่ยงแขนฉันไปบนเตียงก็จะตามขึ้นมาคล่อมบนตัวฉัน
เชอร์รี่ “หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณไนท์!”
ไนท์ “ทำไมล่ะ ไหนๆก็จะขายอยู่แล้ว ขายให้ฉันก่อนไม่ได้หรือไง”
เชอร์รี่ “เชอร์ไม่ขายให้คุณ!”
ไนท์ “ทำไมจะเป็นฉันไม่ได้!”
เชอร์รี่ “อื้ออออ”