องค์ชายพะย่ะค่ะ...หัวผักกาดได้เวลาเก็บเกี่ยวแล้ว

“วีรบุรุษเกิดขึ้นจากสถานการณ์ มารเกิดจากจิตใจ”

หลังเหตุการณ์ก่อตั้งราชวงศ์ “ซวี” ขึ้น แคว้นซวีได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ความไม่สงบที่เกิดจากการกระทบกระทั่งกันระหว่างคนในแคว้นเดียวกัน บ้านเมืองเข้าสู่ยุคข้าวยากหมากแพง แต่เป็นเพราะพระปรีชาของ “ซวีเว่ยหลง” จักรพรรดิพระองค์ใหม่ทำให้แคว้นซวีสงบร่มเย็นต่อมาเกือบ 15ปี จนกระทั่งเกิดศึกภายในระหว่างขั้วอำนาจเดิมคือ อดีตฮองเฮาสกุลหาน และขั้วอำนาจใหม่ที่สนับสนุนเหรินกุ้ยเฟยที่เป็นราชนิกุลของแคว้นหุย จึงทำให้แคว้นซวีผลัดเปลี่ยนการปกครองโดยการนำของ “ซวีเฟย” องค์รัชทายาทที่โค่นล้มอำนาจเดิมของพระมารดาของตนเอง โดยการช่วยเหลือของหัวหน้าองครักษ์ที่มีนามว่า “ยมทูตดำ” แต่ก็ต้องสูญเสียองค์ชายสาม “ซวีลู่ชิง” ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเหรินกุ้ยเฟยและเป็นพระอนุชาต่างมารดาของซวีเฟย กล่าวกันว่าองค์ชายผู้นี้ใช้สัญญาเลือดวิงวอนต่อพระเชษฐาให้บำบัดทุกข์บำรุงสุขให้เหมือนกับที่พระบิดาเคยทำไว้
เสียงเล่านิทานของชายชรานักเล่านิทานเร่ ทำให้ร่างเพรียวที่ซ่อนใบหน้าอยู่ภายใต้หมวกคลุมผ้าโปร่งสีดำสองคนพากันยกยิ้มบางเบา ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัย ผู้คนมักใฝ่หาเรื่องราวตื่นเต้นที่ตนเองไม่อาจพบเห็นได้ด้วยตาเสมอ
“นิทานเรื่องนี้ฟังดูแล้ว ซวีเฟยเคยเป็นคนที่ชั่วร้ายมากเลยนะ เจ้าว่าจริงหรือไม่?” เสียงใสไพเราะของชายหนุ่มร่างเพรียวเอ่ยถามชายหนุ่มอีกผู้หนึ่ง
“คาดว่าถ้าเจ้าตัวได้ยินคงแทบจะกระอักเลือดเลยเชียว อาเหิงจะสงสารข้าหรือไม่เล่า?” น้ำเสียงเว้าวอนนั้น ทำให้ “อวี่เหิง” ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยเย้าเพื่อนร่วมทางด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงราวกับว่าเรื่องที่ผู้อื่นพูดถึงมิใช่เรื่องของชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างเขาด้วยชื่อ “ซวีลู่ชิง” ที่ตายไปแล้วและเขาไม่ใช่ยมทูตดำผู้นั้น
“ซวีเฟยผู้นั้นรักใคร่เจ้ายังกับอะไรดี ถึงกับยอมให้ชื่อของตัวเองแปดเปื้อนเพื่อเป็นอนุสรณ์ถึงน้องชายที่น่าสงสารเชียวนะ” รอยยิ้มนั้นทำให้ซวีลู่ชิงในเรื่องเล่า หรือ ลีหยุนชิงในตอนนี้ รู้สึกคันยุบยิบในหัวใจยิ่งนัก
ถึงเขาจะใช้ชื่อว่า “ซวีลู่ชิง” หรือ “ลีหยุนชิง” ก็ตาม แต่ด้วยฐานะของท่านอ๋องแห่งแคว้นหุยแล้ว พระชายาที่ร้ายกาจเช่นนี้สมควรถูกลงโทษ