รักคุณยิ่งกว่าใคร

1

ชาริณีเร่งฝีเท้าเดินอย่างเร็วรี่เพื่อให้ห่างจากชายวัยสี่สิบที่มีรูปร่างสูงใหญ่ไว้ผมรองทรงสูงในชุดสูทสีดำที่ยังคงเดินตามหลังมาอย่างไม่ยอมลดละความพยายามทั้งๆ ที่เธอก็ได้บอกปฏิเสธไปแล้วว่าไม่ได้ต้องการที่จะคบหากับเขาเลย เธอก็แค่ติดต่อกับเขาเพื่อการขายก็เท่านั้น

ชาริณีนัดเจออีกฝ่ายเพื่อจะขายภาพวาดงานศิลปะ ไม่ใช่จะมาเพื่อขายเรือนร่าง แม้ว่าภาพวาดที่นำมาเสนอขายนั้นจะเป็นภาพโป๊เปลือยที่ออกไปในแนวทางเดียวกันกับนวนิยายอีโรติกก็ตามเถอะ แต่นั่นก็เพียงแค่ภาพวาด ไม่ใช่ว่าตัวตนของเธอจะต้องเป็นแบบนั้นไปด้วย จะมาตีความเหมารวมได้อย่างไรกัน
เธอยังเชื่อว่าตัวเธอนั้นมีจิตใจที่เต็มไปด้วยความอนุรักษ์นิยมอย่างถึงที่สุด

เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่มาในวันนี้ก็เป็นชุดกระโปรงยาวกรอมเท้า แขนเสื้อก็ยาวจรดข้อมือ กระดุมทุกเม็ดตั้งแต่ลำคอจนถึงปลายสุดก็ถูกกลัดเรียบร้อย ไม่ได้มีการเปิดเผยเนื้อหนังมังสาหรือว่ามีคำพูดคำจาใดๆ ที่สื่อออกไปในแนวทางลามกกับเขาเลยซักนิด เธอพูดและอธิบายก็แค่ในเรื่องของงาน งาน แล้วก็งาน แต่อีกฝ่ายกลับดูเหมือนไม่ได้มีความตั้งใจหรือคิดที่จะเข้าใจในงานศิลปะที่เธอกำลังสื่อถึงเลยซักนิด ระหว่างที่เธออธิบายอยู่นั้นก็เอาแต่จ้องหน้าเธอแทนที่จะมองจ้องไปที่ภาพวาดที่เธอตระเตรียมนำมาให้ดู

ค่าเช่าสถานที่ในการนัดพบเจอในครั้งนี้ก็หลายตังค์เลยทีเดียว ชาริณีนึกเสียดายเงินที่ต้องเสียไปฟรีๆ กับค่าเช่าสถานที่แห่งนี้โดยที่ไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมาเลยนอกจากความหงุดหงิด เงินฝากในบัญชีออมทรัพย์ก็ร่อยหรอเต็มที จวนเจียนจะหมดสิ้น นี่ถ้าในสัปดาห์หน้าพลาดการขายอีกหนึ่งที่ เดือนนี้มีหวังถึงขั้นได้อดตายแน่ๆ แล้วทีนี้จะทำอย่างไรต่อไปดี ไม่น่าเลือกเรียนทางศิลปะมาเลย ไหนจะค่าสีค่ากระดาษค่าสถานที่ค่าเวลาค่าเดินทางค่ากินค่าเช่าค่าใช้จ่ายต่างๆ กว่าจะหาเงินได้แต่ละทีช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน ยากพอๆ กับการขายประกันชีวิตเลยมั้งนี่
"เฮ้ออออออ .... ทำไมการหาเงินมันถึงได้ยากเย็นอย่างนี้นะ"

เส้นทางที่เดินไปเต็มไปด้วยใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นลงมาจากตามต้นไม้ใหญ่น้อยที่ปลูกเต็มสองข้างทาง แถมยังมีฝุ่นผงที่ปลิวไปมาเต็มอากาศ ถ้าหากไม่ได้แว่นตาทรงกลมช่วยกั้นเอาไว้แล้วล่ะก็ อาจจะมีผงฝุ่นปลิวเข้าในดวงตาเธอไปแล้วก็เป็นได้

"ชาริณี รอผมก่อนสิ"
เสียงเรียกของเขาไม่ได้ทำให้เธอคิดเปลี่ยนใจด้วยการชะลอความเร็วในการก้าวเดิน เธอยังคงจ้ำไปข้างหน้าด้วยความหงุดหงิดเช่นเดิม ... ถ้าไม่คิดจะซื้อภาพวาดตั้งแต่แรก ก็ไม่น่ามาทำให้เธอต้องเสียเงินเสียเวลาเสียความรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆ อยากจะด่าอีกฝ่ายแรงๆ แต่ก็กลัวจะถูกแจ้งจับ

พอแขนโดนบีบจากทางด้านหลัง เธอก็เลยสะบัดอย่างแรง แล้วหันไปตวาดเสียงดังใส่ "อย่ามาแตะต้องตัวชั้น"

ปริญญ์ที่ยอมปล่อยแขนหญิงสาวแต่โดยดีมีสีหน้าไม่สบอารมณ์เช่นเดียวกัน ก่อนจะตวาดเสียงดังกลับ "ภาพวาดของเธอห่วยแตกขนาดนี้ ผมไม่ซื้อก็ไม่ใช่ความผิดของผมหรอก"

เธอสตันในทันทีเมื่อได้ยิน ภาพวาดทั้งห้าภาพที่เหน็บอยู่ข้างเอวเกือบจะร่วงลงพื้น ชาริณีหนีบภาพไว้แน่นขณะกำลังเลือกจะกระทำการบางอย่าง ไม่เตะเข้าที่หว่างขาของอีกฝ่ายอย่างแรง ก็แยกย้ายจากชายคนนี้ แล้วไปให้ไกลมากที่สุด

ฝ่ายชายกางแขนทั้งสองข้าง แล้วแบมือออกให้เธอได้เห็นเพื่อแสดงความจริงใจว่าไม่มีสิ่งใดที่เป็นอันตรายซุกซ่อนไว้ในมือ ก่อนจะสะบัดใบหน้าแรงๆ แล้วจึงค่อยพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนฟังมากขึ้น "แต่การที่ผมยอมเดินตามคุณมา ก็เพราะว่ามองเห็นอะไรดีๆ ที่ซ่อนอยู่ภายในตัวคุณ"

แม้ภายในใจจะกระตุกยินดีเมื่อได้รับคำชม แต่ก็ถามกลับเสียงแข็ง "คุณเห็นอะไร"

"ผมยังไม่ตอบ แต่ถ้าเธอสนใจจะทำธุรกิจร่วมกันอยู่ ก็ไปคุยกันต่อในร้าน ไม่ใช่เดินหนีมาแบบนี้ เธออายุเท่าไหร่กัน น่าจะไม่ต่ำกว่าสามสิบแล้วสินะ ว่าแต่ทำไมถึงได้ยังทำตัวเหมือนอย่างกับเด็กที่ไม่รู้จักโตแบบนี้"

ชาริณีถึงกับสะอึกเมื่อถูกกล่าวหาและลบหลู่ทั้งเรื่องของอายุและการควบคุมอารมณ์ตัวเอง เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์ "อายุของชั้นแค่ยี่สิบห้า"

"หน้านำไปก่อนว่างั้นเถอะ" ฝ่ายชายไม่ยอมลดละ

"หยาบคาย ไร้มารยาท"
เธอสวนคำพูดแรงๆ กลับไปในทันที แต่สีหน้าของอีกฝ่ายกลับไม่ได้แสดงอาการสะทกสะท้านสะเทือนใดๆ เลย แถมยังพูดแบบลอยหน้าลอยตาอีก น่าถูกเตะเป็นที่สุด

"ต้องแบบเธอที่เดินหนีออกมาจากร้านดื้อๆ ทั้งๆ ที่ธุระยังคุยไม่เสร็จ ถึงจะเรียกได้ว่าสุภาพและเปี่ยมล้นไปด้วยมารยาทสินะ"

ชาริณีกระทืบเท้าข้างหนึ่งลงพื้น ขณะที่สีหน้าบึ้งตึง ก่อนเถียงจนคอขึ้นเอ็น
"แล้วคุณคุยเรื่องงานหรือเปล่าล่ะ ชั้นมาเพื่อขายงานศิลปะนะ ไม่ได้มาขายตัวขายเรือนร่าง เข้าใจไว้ซะด้วย"

"แล้วต้องเท่าไหร่ล่ะ เธอถึงจะขาย"

เพียะ!!!
ชาริณีที่เตี้ยกว่าเกือบฟุตได้ง้างมือไปตบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรงหนึ่งครั้ง "อย่ามาดูถูกกันให้มากเกินไป ชั้นขายแค่ภาพวาด เข้าใจมั้ย"

ฝ่ามือหนาใหญ่ของปริญญ์ลูบแก้มข้างที่เพิ่งจะถูกตบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะจับข้อมือเธอข้างที่เพิ่งจะใช้ตบไว้แน่น แล้วลากเธอให้เดินตาม

"ปล่อยชั้นนะ!!!"
ชาริณีไม่ได้พูดเปล่า ยังได้ใช้หัวรองเท้าเตะไปที่แข้งขาของอีกฝ่ายด้วย แต่คราวนี้ฝ่ายชายไม่ได้ยืนนิ่งให้เธอเตะได้ตามอำเภอใจ เขารวบเอวแล้วอุ้มเธอพาดไว้บนบ่าในทันที

ชาริณีที่ศีรษะห้อยอยู่กรีดร้องลั่น แล้วก็ต้องหยุดร้องอย่างฉับพลันเมื่ออีกฝ่ายตะคอกเสียงดังใส่ "ถ้าไม่ยอมเงียบ ผมจะฉีกเสื้อผ้าเธอไปขาดวิ่น ให้โป๊เปลือยเหมือนกับภาพวาดห่วยๆ ที่จ้องจะมาขายฟันกำไรเอากับผม ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้เลย"

...