แม่ทัพคนดี ท่านหนีตามข้าเถอะ

นางดวงซวยถูกกระต่ายผีสังหารปิดปากไม่พอ
ยังถูกส่งข้ามมิติมาอยู่ในร่างจิ้งจอกที่ต้องแต่งให้กับเผ่ากิเลนที่อ้วน ดำ ถึก... ไม่รื่นหูรื่นตาสักนิด
ขออภัย เจ๊ใหญ่อย่างนางจะไม่ทน!
หากชาตินี้ต้องมีสามี นางขอเสี่ยงล่อลวงแม่ทัพบุปผาคนงามให้หนีตามมาเป็นสามีนางยังจะดีซะกว่า
...
“บ้าจริง! ท่านอย่าได้ยั่วข้าให้มันมากนัก ระวังเถอะ ข้าจะ...จะย่ำยีท่าน แล้วทอดทิ้งท่านอย่างไม่ไยดี” แม่นางน้อยโกรธจนควันออกหู ข่มขู่ด้วยหน้าตาขึงขัง
“ขออภัย ป๋ายหยางไม่กลัวถูกย่ำยี กลัวก็แต่แม่นางน้อยจะย่ำยีคนไม่เป็น”
คำขู่นางช่างน่ารักน่าชัง ป๋ายหยางยิ้มทั้งปากทั้งตา ก้มลงกัดแก้มนวลไปเบาๆ คำหนึ่ง
เจียอีสะดุ้งราวถูกเหยียบหาง แต่นางไม่ว่าจะชาติก่อนหรือชาตินี้ล้วนเสียหน้าไม่เป็น ต่อให้ไม่เคยมีประสบการณ์ย่ำยีคนมาก่อนก็ทำใจดีสู้เสือโถมตัวจับป๋ายหยางกดกับเตียง
เริ่มต้นใช้ริมฝีปากน้อยๆ ของตนลงมือย่ำยีริมฝีปากอุ่นร้อนของเขา
ตามด้วยใช้มือชั่วร้ายสองข้างลูบไล้ลวนลามไปทั่วทั้งเนื้อตัวแน่นหนัดน่าฟัดนั่น
ฮึ! รู้จักเจ๊ใหญ่คนนี้น้อยไปแล้ว