ร้ายแรกพบ (หนังสือเสียง)

ตั้งแต่พรุ่งนี้พิมพ์ภัสสรเธอไม่มีทางลืมชายคนนี้ที่ชื่อ... ‘ภีมม์ เขมวัช’

***********

ประตูไม้ถูกล็อกหญิงสาวที่โดนเหวี่ยงเข้ามายืนอยู่กลางห้องใจแกว่งเต้นไม่เป็นจังหวะ ห้องนอนขนาดใหญ่ไฟที่เปิดไว้เพียงสลัว ๆ ทำให้ห้องดูผ่อนคลาย หากคนทั้งคู่ที่เข้ามากลับรู้สึกร้อนดั่งไฟสุ่ม

“คุณภีมม์จะทำบ้าอะไร อย่านะ”
ชายหนุ่มเดินก้าวเข้าหาเธอดั่งราชสีห์เข้าหาเหยื่อตัวน้อยที่เดินร่นถอยห่าง
“เก่งขนาดนี้จะกลัวทำไมล่ะ” นักล่าดวงตาสีทองต้อนเธอจนมาทรุดตัวนั่งลงที่อาร์มแชร์ตัวใหญ่มุมห้องวงแขนแกร่งวางคร่อมร่างหญิงพิษสงมากเอาไว้

“คุณภีมม์ได้โปรดปล่อยฉันกลับไป” เธอพยายามใจเย็น ทว่าสิ่งที่เธอยังไม่รู้คือตอนนี้ ความต้องการของเขามีมากเกินกว่าจะปล่อยเธอไป
“ต่อไปนี้คุณต้องมาอยู่ที่นี่”
“คุณหมายความว่ายังไง” อย่ามาทำเป็นพูดบ้า ๆ เพราะเธอไม่ตลกด้วย
“ผมพูดชัดแล้ว”
“ฉันไม่อยู่และฉันต้องการจะกลับเดี๋ยวนี้”
ต่อให้เธอพูดกรอกหูเขาทั้งคืน เธอก็ไม่มีทางได้กลับออกไป

“ได้! ถ้าคุณอยากจะกลับนักก็...เชิญ”
ภีมม์ผละวงแขนจากอาร์มแชร์มากอดไขว่ที่อกเดินถอยห่างจากเธอ พิมพ์ภัสสรลุกขึ้นช้า ๆ อย่างไม่แน่ใจ เดินผ่านร่างสง่าที่ยืนอยู่ไปที่ประตูห้อง
“แต่ถ้าคุณก้าวออกจากห้องนี้ไป คลิปที่คุณนัวกับผมคืนนั้นคนได้เห็นกันทั้งประเทศแน่...แพม” มือบางที่กำลังจะเอื้อมเปิดประตูเย็นเฉียบ ทั้งร่างของเธอชาสนิท
“คุณว่ายังไงนะ” หญิงสาวที่ดวงหน้าร้อนผ่าว หากเนื้อตัวสั้นเทาดั่งคนหนาวเหน็บ ภีมม์หันมาหยุดตรงหน้า มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ผมไม่ชอบพูดซ้ำ คุณอยากดูมั้ยล่ะ”