เพลิงพยาบาท

เพลิงพยาบาท โดย...บัวริน
อารัมภบท
พิมาณเลิกคิ้วทำหน้านิ่วใส่ทันที หล่อนดิ้นลงจากอ้อมแขนของเขา ก่อนจะไปยืนก้มหน้างุด ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าบ่าวของตัวเอง
“ริน...ริน...ขอตัวไปหาอะไรกินก่อนนะคะ...คุณพิมาณหิวหรือเปล่า...รินจะได้ทำเผื่อ...แต่ถ้าคุณพิมาณไม่หิว คุณพิมาณเข้านอนก่อนก็ได้นะคะ...ไม่ต้องรอริน...”พูดจบหญิงสาวรีบวิ่งปร๊ดเข้าห้องครัว ที่กั้นเอาไว้เป็นสัดเป็นส่วนทันที ทำเอาร่างสูงที่ยืนท้าวสะเอวอยู่ ส่ายหน้ายิ้มๆอย่างอ่อนใจ พอมารินปลีกตัวมาได้ก็อดโล่งใจไม่ได้...ค่อยยังชั่วหน่อย...คิดว่าจะเอาตัวไม่รอดเสียแล้ว...มารินไม่ได้หิวหรอก...หาเหตุปลีกตัวมาอย่างนั้นเอง...ก็หล่อนตื่นเต้น...ผวาเสียจน ทำหน้าไม่ถูกเลยนี่นา“ริน...ริน”มีเสียงเรียกดังมาจากส่วนห้องนอน มารินใจเต้นระทึก กลั้นใจร้องตะโกนตอบกลับไปเสียงแหบพร่า