พ่ายรักพรหมลิขิต

...คำโปรย...

“ถ้าหนูง่วงก็หลับได้เลยนะคะลูก” มือบางลูบศีรษะลูกรักอย่างอ่อนโยน ก่อนจะขยับถอยออกมาเตรียมปิดประตูรถ

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยลอยมาจากทางด้านหลังห่างไปเพียงถนนกั้น

“เธอ!”

นัยน์ตาคมไหวสะท้านพร้อมกับก้อนเนื้อในอกที่เสียดร้าวเมื่อ ‘อติภพ’ ได้เห็นหญิงสาวที่เขาตามหาพร้อมกับเด็กคนหนึ่งซึ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับเขาเมื่อยังเป็นทารกอย่างไม่ผิดกัน “เด็กคนนั้น!” เขาตาฝาดคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่านะว่าเด็กน้อยคนนั้นหน้าตาเหมือนเขา อติภพนิ่งอึ้งไปในคราวแรกก่อนจะรีบเดินข้ามถนนตรงไปหาเธอกับทารกน้อยเมื่อรู้สึกตัว

ลีลนาเบิกตากว้างเมื่อได้พบคนที่เธอไม่คิดว่าจะได้พบหน้าอีก และเมื่อเห็นเขากำลังจะข้ามถนนมาหา เธอก็รีบปิดประตูรถให้ลูกแล้วตัวเองก็ไปขึ้นรถฝั่งคนขับทันที

“เดี๋ยวเธอ อย่าเพิ่งไป” ชายหนุ่มเกือบจะถูกรถชนเพราะรีบข้ามถนนตามเธอไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะหนีเขาไปอีกครั้ง

ปรี้น! เสียงแตรรถคันที่สวนมาดังขึ้นก่อนที่คนขับจะเปิดกระจกลงมาต่อว่าด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “เดินดูรถหน่อยสิคุณ”

“ขอโทษครับ” เขาได้แต่ขอโทษแล้วรีบข้ามถนนไปยังรถคันนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่ทันอยู่ดี

ลีลนารีบเหยียบคันเร่งออกรถก่อนที่คุณอติภพจะมาถึง แม้เธอจะเป็นห่วงตอนที่เห็นเขาเกือบจะถูกรถชนแต่ก็ต้องหักห้ามใจแล้วพาตัวเองกับลูกออกไปจากตรงนี้

พอพ้นตรงนั้นมาได้ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลายพลางหันไปมองหน้าลูกน้อยที่นั่งข้างกายด้วยความรู้สึกผิด

นี่เธอกำลังพรากลูกไม่ให้ได้พบกับพ่ออยู่หรือเปล่า แต่เขาจะยอมรับว่าอาลัวเป็นลูกเขาเหรอ ในเมือเธอกับเขามีความสัมพันธ์กันแค่คืนเดียวและเขาเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวด้วยซ้ำ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

“ไม่ต้องเปิดไฟได้มั้ยคะ” เธอรีบห้ามเมื่อเห็นเขากำลังเลื่อนมือไปยังสวิตช์ไฟ

“ทำไม” อติภพมองหญิงสาวพร้อมกับตั้งคำถาม

“เอ่อคือ...ฉัน ฉันอายน่ะค่ะ”

“อาย?” คนที่ทำอาชีพแบบนี้นี่นะอาย หรือแค่แสร้งทำตัวไร้เดียงสาเพื่อจะเรียกค่าบริการเพิ่มขึ้น

“ใช่ค่ะ” ลีลนาตอบ “คือว่าฉันไม่อยากเห็นภาพตอนที่เรามีอะไรกันน่ะค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าพลางอมยิ้ม “อ้อ...เธอไม่อยากเห็น”

“ใช่ค่ะ คืนนี้ไม่เปิดไฟได้มั้ยคะ” เธออ้อนวอนเขา

อติภพไม่ตอบแต่เดินไปที่เตียง เปิดลิ้นชักแล้วหยิบบางอย่างขึ้นมา ซึ่งมันคือผ้าสีดำ จากนั้นก็นำมันไปผูกที่ตาให้เธอ

ลีลนาหัวใจเต้นรัวเมื่อเขาค่อย ๆ บรรจงผูกผ้าปิดตาให้

“เธอไม่อยากเห็น แต่ฉันอยากเห็น แค่นี้เธอก็ไม่เห็นแล้วแถมน่าจะตื่นเต้นกว่าเดิมอีกด้วย” เขากระซิบเสียงพร่าเคล้ากลิ่นแอลกอฮอล์

ต่อจากนั้นเธอก็รู้สึกว่าเขาเดินออกจากเตียงไป สักครู่แสงสีนวลก็สว่างพรึบขึ้นมา นั่นแปลว่าเขาเปิดไฟแล้ว
ลีลนาได้แต่เตรียมใจรอรับชะตากรรม เขาคงรู้แล้วว่านี่คือร่างของพี่ลินลดา แผนแตกแล้วสินะ ก็คิดตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าคุณอติภพไม่ใช่คนที่จะยอมทำตามความต้องการของใครง่าย ๆ ถ้าเขาไม่อยากทำ

นัยน์ตาคมจ้องคนที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างพิจารณา ดูเด็กกว่าที่คิดไว้ หุ่นดีใช้ได้ จมูกสวย ริมฝีปากอวบอิ่ม ถือว่ารูปร่างหน้าตาดีทีเดียว

ลีลนานั่งงงเมื่อเขาไม่ต่อว่าอะไรสักคำ หรือพอมีผ้าปิดตาแบบนี้แล้วเขาจำไม่ได้ว่าเธอคือพี่ลินลดา เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะดื่มจนเมาเลยตาลายมองหน้าเธอไม่ชัด เอาเถอะ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนเขาจำไม่ได้ก็ดีแล้ว

อติภพค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก จากนั้นก็หยิบเสื้อคลุมมาสวม

ลีลนาแม้จะถูกปิดตาอยู่แต่เธอก็เห็นเงาของเขาลาง ๆ เธอรีบหันหนีตอนที่เขาถอดเสื้อผ้า

“หึหึ...ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” เขาหัวเราะ

ก็เธอไม่เคยเห็นผู้ชายเปลื้องผ้าต่อหน้าแบบนี้จริง ๆ นี่นา พอหันมาอีกทีก็เห็นเขามีอะไรคลุมตัวอยู่ คงเป็นเสื้อคลุมล่ะมั้ง

มือหนาเชยคางเธอขึ้นก่อนจะก้มลงมาช้า ๆ นี่เขากำลังจะจูบเธอเหรอ สรุปว่าเขาจำเธอไม่ได้จริง ๆ สินะ อย่างนั้นเธอก็คงต้องปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนกการของพี่ลินลดา

อติภพขบเม้นริมฝีปากสวยอย่างไม่อาจห้ามใจ ไม่รู้ว่าเพราะวันนี้เขาดื่มไปเยอะหรืออะไร อยู่ ๆ ถึงได้รู้สึกมีความต้องการทางกายมากกว่าทุกครั้ง

พอริมฝีปากของเขาแตะลงมาลีลนาก็ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง เธอจูบตอบเขาไปเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้ในหัวตื้อขึ้นฉับพลันซ้ำร่างกายก็ร้อนวูบวาบ สิ่งที่พี่ลินลดาบอกมาว่าต้องจูบเขายังไง กอดแบบไหน ลูบไล้ตรงไหนก็ลืมไปหมดแล้ว “อื้ม” เธอเผลอครางไปตามการรุกรานที่เริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่อาจควบคุมตัวเอง

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงมีความรู้สึกแบบนี้กับเธอ เหมือนคิดถึงและโหยหา ทั้งที่ความจริงแล้วเขาและเธอมีความสัมพันธ์กันเพียงคืนเดียวแท้ ๆ ใบหน้าคมโน้มลงหาผู้หลับใหลอย่างอดใจไม่ไหว เขาขโมยหอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอด แล้วนั่งมองเธอกับลูกอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งอาลัวเริ่มขยับตัวและร้องไห้ขึ้นมา

“แอะ..อุแว้ ๆ ๆ แง้...”

อติภพรีบลุกขึ้นยืนทำเหมือนว่าเขาไม่เคยนั่งตรงนี้มาก่อนแล้วเดินอ้อมไปหาลูกอีกฝั่งของเตียง สองมืออุ้มช้อนเจ้าตัวเล็กขึ้นมาแนบอกแล้วปลอบโยนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “โอ๋ ๆ อาลัวลูกพ่อ ไม่ร้องนะครับคนดี หนูเป็นอะไรครับลูก โอ๋ ๆ”

“อาลัว!” ลีลนาตื่นขึ้นมาอย่างอัตโนมัติทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของลูก เธอเตรียมจะอุ้มลูกขึ้นมาปลอบเหมือนทุกครั้งแต่ทว่ากลับเห็นอาลัวอยู่ในอ้อมแขนของคนเป็นพ่อก่อนแล้ว คุณอติภพกำลังปลอบอาลัวโดยการอุ้มไว้แล้วโยกไปมาเบา ๆ เธอมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม แม้เขาจะดูเก้ ๆ กัง ๆ ไปบ้างแต่ลูกน้อยก็หยุดร้องได้โดยใช้เวลาไม่นาน ก่อนที่อาลัวจะมองคนเป็นพ่อตาแป๋วแล้วส่งยิ้มให้ นี่สินะที่เรียกว่าสายใยของพ่อลูก อย่างน้อยเธอก็ตัดสินใจไม่ผิดที่มาอยู่ที่นี่

“ปกติตื่นเวลานี้ถ้าไม่หิว ก็อึ หรือฉี่เต็มแพมเพิสแล้วเปียกชื้นไม่สบายตัวค่ะ” ลีลนากล่าวพลางลุกขึ้นมาจับผ้าอ้อมของลูกดู

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าลูกหิว หรือว่าอึ หรือต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมเพราะฉี่เปียกชื้น” อติภพถามอย่างสนใจ

“เปิดแล้วก็คลำดูแบบนี้ค่ะ” เธอทำให้เขาดูเป็นตัวอย่าง “ถ้าลูกอึเราก็จะได้กลิ่น แต่นี่ไม่ได้อึ แถมก้นลูกก็ยังแห้งไม่ได้แฉะแบบนี้แสดงว่าลูกร้องไห้เพราะหิวค่ะ” หญิงสาวอธิบาย

คนเป็นพ่อทำตามด้วยการแง้มแพสเพิสดูแล้วสัมผัสก้นลูกอย่างที่หญิงสาวสอน แม้จะเงอะ ๆ งะ ๆ เขิน ๆ อยู่บ้างเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นก้นลูกแต่เขาก็เรียนรู้อย่างตั้งใจ “อย่างนี้คือเอานมให้ลูกกินได้เลยใช่ไหม ฉันเตรียมเอาไว้แล้ว” เขาถามเธอต่อพร้อมมองไปยังตะกร้าของลูก

ลีลนาลุกขึ้นเดินไปยังตะกร้าแล้วพิจารณาสิ่งที่เขาเตรียมเอาไว้ คุณพ่อมือใหม่จัดการแช่ถุงเก็บนมกับน้ำอุณหภูมิห้องอย่างถูกต้อง ช่างสมกับเป็นคุณอติภพผู้มีความเป๊ะกับการทำงาน นั่นทำให้เธอเผลอยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะจัดการเทนมใส่ขวดนมแล้วปิดฝาก่อนจะถือกลับมาที่เตียง “คุณอติภพวางลูกลงบนเตียงแล้วให้ลูกกินนมได้เลยค่ะ”

“อ้อ” อติภพทำตามก่อนจะหันมาถามเธออีกครั้ง “ฉันขอลองป้อนลูกเองได้มั้ย”

“ได้ค่ะ” ลีลนายื่นขวดนมให้

“หนูหิวใช่มั้ยลูก หม่ำ ๆ นะคะ” มือใหญ่ถือขวดนมขนาดเล็กค่อย ๆ ป้อนใส่ปากลูกอย่างระมัดระวัง ในขณะที่เจ้าตัวเล็กพอได้คาบจุกนมก็ดูดอึกแล้วอึกเล่าจนคนเป็นพ่ออดยิ้มตามไม่ได้ “สงสัยลูกจะหิวมาก”

“พอดีวันนี้เล่นทั้งวันจนเพลียเลยกินนมตอนเย็นไปนิดเดียวก็ผล็อยหลับค่ะ เลยมาหิวมาตอนดึกแทนแบบนี้”

“มิน่าล่ะ กินเอา ๆ” อติภพอมยิ้มมองลูกกินนมด้วยความรู้สึกตื่นเต้นปนปลื้มใจที่ตัวเองได้ทำหน้าที่ดูแลให้นมลูกตอนดึกเป็นครั้งแรก


^_^ ขอฝากนิยายไว้ด้วยนะคะ และขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการนับสนุนของคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ