เมียหน้าร้อน

เมียหน้าร้อน โดย...บัวริน
อารัมภบท
“จะไปไหน?” “ฉัน...ฉันจะ...เอ่อ...ฉันหิวน้ำ”
“เดี๋ยวไปหยิบให้”เขาบอก หล่อนมองเขาตาปริบๆ เขาหายไปอึดใจเดียวก็กลับมาพร้อมกับน้ำเย็นเฉียบ เขามองมาตลอด จนหล่อนสำลัก เขาต้องลูบหลังให้
“ค่อยๆดื่ม”หล่อนใจเต้นระทึก ทำไมถึงตื่นเต้นแบบนี้ก็ไม่รู้ เขารีบแก้วน้ำไปวางไว้ เอาล่ะซิ คราวนี้จะทำยังไงต่อไป
“จะไปไหนอีก”เขาเริ่มเสียงดุ
“จะ...จะไปอาบน้ำคะ”
“ไม่จำเป็น”เขาว่า ก่อนจะดึงหล่อนเข้าไปกอด สลิสาดิ้นรนอึกอัก ใจเต้นแรงจนน่ากลัวหัวใจจะหยุดเต้น
“แต่...ฉันอยากอาบน้ำนี่คะ”หล่อนบอก เขาปล่อยมือ
“ตามใจ อย่าช้าล่ะ”เสียงเขาฟังดูหงุดหงิด หล่อนรีบเข้าไปอาบน้ำ ล็อคประตูลงกลอนห้องน้ำแน่นหนาเลยทีเดียว กลัวกรรณบุกเข้ามา
สลิสานึกขำตัวเอง หล่อนนี่ชักจะประสาทใหญ่แล้ว ทำไมเขาต้องบุกเข้ามาทำอะไรหล่อนในห้องน้ำด้วย ในเมื่อหล่อนไม่มีทางหนีรอดมือเขาไปได้ คิดแล้วสลิสาก็หน้าแดง
ตายแล้ว จะทำยังไงดีนี่ เกิดมาไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายเลยสักที เขาทำยังไงกันก็ไม่รู้ สลิสากึ่งอายกึ่งท้อใจ ดูเถอะ ริจะจับผู้ชาย แต่กลับไม่เอาไหนเลยสักนิด ใครรู้เข้าอายเขาแย่เลย
นี่เขามิคิดว่าหล่อนเป็นไก่แก่แม่ปลาช่อนล่ะหรือ สลิสาเดาไม่ถูกจริงๆว่าเขาคาดหวังอะไรกับหล่อน ถ้าเขารู้ว่าหล่อนไม่ประสาเลย เขาจะผิดหวังไหมนะ สลิสาขาแทบขวิดกัน เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ กรรณนิ่วหน้าใส่เมื่อเห็นหล่อนสวมเสื้อผ้าชุดเดิม
“ทำไมยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิม”
“ก็...ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่คะ”
“โธ่ แล้วทำไมไม่บอก...แต่ช่างเถอะ...เดี๋ยวก็ต้องถอด”เขาพูดเรื่อยๆแบบนั้นก็จริง แต่ก็ทำเอาคนฟังเบิกตาโตทันที เขาหมายความว่าอะไร หล่อนหน้าแดง อยากวิ่งเอาตัวไปมุดผ้าห่มนัก
สลิสารู้สึกว่าเขามองอยู่ก็ยิ่งเงอะงะทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเหมือนหนูที่กำลังจะถูกแมวจ้องตะครุบเป็นเหยื่อ หล่อนทราบว่าเขากำลังลงโทษหล่อน
รักด้วยใจ บัวริน