รักหรือเปล่า ไม่รู้สิ

ขอเริ่มต้นเปิดเรื่องด้วยวันแรกของการเปิดภาคเรียนที่สองก็แล้วกัน ... ในวันนั้นฉันยังอายุแค่สิบห้า วัยรุ่นจ๋าตามประสาคนทั่วๆ ไป ที่เฮฮาปาร์ตี้ตลอดเวลา

เหตุเกิดช่วงมัธยมต้นคาบเกี่ยวมัธยมปลาย เมื่อนายบึ้งตึงปรากฏตัวเป็นครั้งแรกที่ห้องเรียนของฉัน เสื้อยืดสีขาวที่เขาสวมใส่อยู่มีเลือดเปรอะเป็นกระหย่อม เรียกแบบนี้ถูกต้องหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือต้องเรียกว่ามีรอยเลือดกระเซ็นบนเสื้อ ... ช่างเถอะ เอาเป็นว่ามีเลือดบนเสื้ออ่ะนะ

ตอนนั้นเป็นช่วงพักกลางวัน ฉันกำลังนั่งจ้ออยู่กับเพื่อนๆ แถวโต๊ะริมหน้าต่าง เขาเดินตรงเข้ามาภายในห้องเรียนที่พวกเราสาวๆ กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ที่ใครๆ ก็หาว่าเขาใจเสาะ เพราะแม้แต่การปกป้องตัวเองจากการกลั่นแกล้งของพวกที่ตัวเล็กกว่ายังไม่ยอมทำเลย

อดทนมาได้อย่างไรเนิ่นนานแรมปี ปล่อยให้พวกแมลงรำคาญพวกนั้นทั้งแหย่ทั้งแซวทั้งกลั่นแกล้งด้วยวาจาและการกระทำ ... นี่ถ้าลองเป็นฉันโดนแบบที่เขาโดนนะ ป่านนี้ฉันชกพวกนั้นให้ฟันหลุดร่วงไปแล้ว ... แม้โดยปกติจะไม่นิยมความรุนแรงก็เถอะ

ถึงฉันจะตัวเล็กกว่าก็อ่ะนะ แต่ไม่ยอมหรอก เพราะยิ่งยอม พวกมันก็ยิ่งเคยตัว แกล้งได้แกล้งดีไม่มีที่สิ้นสุด
แล้วนายก็ออกจะตัวใหญ่กว่าใครๆ ทำไมถึงไม่คิดจะสู้คนเสียบ้าง ... พอได้ยินข่าวว่านายโดนรังแกทีไรก็พาลหงุดหงิดใจทุกที ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

... เหมย ...
เขาเรียกชื่อฉันก่อนที่จะได้ถามหาความจริงของรอยเลือดที่เปื้อนอยู่บนเสื้อ

โดยปกติแล้ว เราสองคนมีการพูดคุยกันบ้าง แต่ก็ถือว่าน้อยมาก ... เรียกว่านับเป็นคำก็ยังได้ ... แต่ถ้าจะนับจำนวนคำที่เขาคุยกับคนอื่นๆ เมื่อนำมาเทียบกันกับฉันแล้ว ฉันก็น่าจะได้คุยกับเขามากที่สุดนะ เรื่องนี้ฉันก็คิดเอาเอง

ทำไมเสื้อของนาย!!!? ... น้ำเสียงที่ฉันถามออกไปนั้นร้อนรน
ลาแล้วนะ ... เขาพูดเพียงสั้นๆ แล้วทำท่าจะหันกลับ ฉันรีบคว้าแขนเขาไว้ทันที
ลาอะไร!!! ... ในตอนนั้นรู้สึกใจคอไม่ดีเลย สีหน้าของเขาที่ไม่เคยบ่งบอกอารมณ์ เคยเป็นเช่นไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้น แต่ว่าแววตานี่สิ ...
แววตาของเขาในวันนั้นแตกต่างจากแววตาที่ฉันเคยเห็นมาโดยตลอด
ลาอะไร!!!? แล้วเลือดที่เสื้อนาย!!!? ... ฉันถามย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ในใจยอมรับว่าเป็นห่วงเขา
เราถูกไล่ออก
อะไรนะ!!!

... ในวันนั้นถือว่าฉันได้พูดคุยกับเขามากที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา และก็เป็นวันสุดท้ายที่ได้พูดคุยกับเขา เพราะในวันรุ่งขึ้นก็ไม่มีนายบึ้งตึงที่โรงเรียนนี้อีกแล้ว ... แล้วรู้มั้ยว่าเขาถูกไล่ออกด้วยเหตุอันใด ฉันจะเฉลยให้ฟัง ณ ตอนนี้เลย

เขาต่อยไอ้พวกแมลงรำคาญพวกนั้นที่คอยห้อมล้อมจนฟันร่วงยกฝูง ในข้อหาที่พูดถึงฉันในลักษณะเสียๆ หายๆ ... แต่ละคนในวันนั้นใบหน้าปูดบวม เลือดกบปากกันเป็นแถวๆ

สรุปแล้วว่านายไม่ได้เป็นคนใจเสาะแบบที่ถูกกล่าวหา แต่นายก็ไม่น่าจะไปทำแบบนั้นกับพวกมันเลย ... ถึงแม้ว่าจะเป็นการปกป้องศักดิ์ศรีแทนตัวฉันก็เถอะ
นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ฉันก็ยังคิดถึงนายอยู่เสมอนะ นายบึ้งตึง ... ไม่อาจลืมนายไปจากใจได้เลย

... เวลานี้ฉันหยอดเหรียญลงในตู้ทำบุญพลางอธิษฐานว่าให้นายมีแต่ความสุข ... วัดแห่งนี้สร้างอยู่บนยอดเขา กลางลานโล่งที่กำลังยืนอยู่นี้ ลมพัดเย็นสบาย ... ถ้ามีนายยืนอยู่ด้วยก็คงจะดี

"เหมย"
"คะพ่อ"
"ยืนเหม่ออะไร"
"คิดถึงเพื่อนอยู่ค่ะ"
"คิดถึงนายบึ้งตึงคนนั้นอีกแล้วหรือ"
".... ค่ะ"
"พ่อว่าเหมือนเห็นยืนอยู่ตรงนั้นนะ"
นิ้วชี้ของพ่อกำลังบอกทิศทางขณะที่หัวใจของฉันเต้นรัวเร็วขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉย

...