เสียงสะอื้น

ฮือ ฮือ ฮือ .(..ฮืด..ฮืด..)ฮืฮ ..ฮือ.ฮือ (..ฮืด..ฮืด..)

เสียงนั้นมันช่างดูน่าเวทนาสงสารรำพันร่ำไห้คร่ำครวญสะอึกสะอื้นน้ำตานองหน้าปนน้ำมูกสูดจมูกฮืดฮาดตลอดเวลา ประหนึ่งว่าเธอถูกทอดทิ้งแลสูญเสียของรักไป...สิ่งเดียวอาจทำได้ คือร้องไห้อ้อนวอนจนวาระสุดท้ายให้ตกไปตามกัน

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดไม่อาจรู้ได้ อรวรรณนอนขดตัวนิ่งไม่ไหวติงไม่ขยับ หลับตาปี๋ เสียงฟันกระทบกันตัวสั่นเทา ร่างกายมีเหงื่อท่วมตัว ความกลัวมีมากกว่าความกล้าที่จะสะบัดผ้าห่มทิ้งแล้วลุกขึ้นนั่งจ่อพัดลมเสมือนไม่เกิดอะไรขึ้น มันคล้ายเธอกำลังนอนอยู่ในห้องอบซาวน่าก็ไม่ปาน

“ให้ตายเถอะทำไมเวลามันถึงได้เดินช้าแบบนี้นะ ได้โปรดใครก็ได้ช่วยที ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยิน ขอร้อง หยุดที ได้โปรด” อรวรรณพร่ำเพ้อสะเปะสะปะออกมาฟังไม่ได้ศัพท์
.