จั่นเจาเราขอยี่สิบ

“จั่นเจาให้กระดาษพับรูปหัวใจลูกหมีทำไมอ่ะ”

ปั้นจั่นมองคนที่นั่งกินไอศครีมอยู่บนโต๊ะ ขาสั้น ๆ ป้อม ๆ ตีไปมาเพราะขาไม่ถึงพื้น ใบหน้าตุ้ยนุ้ยหันมามองเขา พร้อมทั้งเครื่องหมายคำถามที่ฉายชัดออกมาเต็มใบหน้า

“ก็เห็นมึงชอบอะไรที่เป็นกระดาษ ยิ่งกระดาษสีเขียว ๆ มีเลขนี่ยิ่งชอบ”
“แต่ลูกหมีไม่ได้ชอบอันนี้อ่ะ มันซื้อขนมไม่ได้”
“ก็อันนั้นกูให้ไว้เฉย ๆ เก็บหัวใจกูไว้ดี ๆ ส่วนนี่แบงค์ยี่สิบ กูให้ไว้ซื้อขนม”
“จั่นเจาน่ารัก”
“งั้นก็รักกูให้มาก ๆ”
“ลูกหมีจะรักจั่นเจามาก ๆ ถ้าจั่นเจาให้ลูกหมีอีกอย่าง”
“อะไร”
“ขออีกยี่สิบ”

ภาพวัยเด็กของปั้นจั่นวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มร่างท้วมในชุดยูนิฟอร์มของบริษัทเข้ามาภายในร้านเบเกอรี่ของเขา

เด็กที่ชอบไถเงินเขาวันละยี่สิบบาท

เปลี่ยนชื่อเล่นของปั้นจั่นเป็น ‘จั่นเจา’ เพราะติดภาพยนตร์จีนที่ชอบเปิดดูกับแม่ตอนเด็ก ๆ

ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม แก้มตุ้ยนุ้ยที่เขาชอบบีบเวลาอีกฝ่ายกินขนมจนแก้มพองลม แถมพอเขาบีบมาก ๆ เข้าก็หาว่าปั้นจั่นแกล้งแล้วเนียนขอเงินเพิ่มอีกยี่สิบบาท


The little cup cafe

“รับอะไรดีครับ”
“อเมริกาโน่แก้วนึงครับ”
“เดี๋ยวนี้กินกาแฟแล้วหรอ”
ลูกหมีเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมามองคนที่เหมือนจะถามคำถามอะไรกับเขาสักอย่าง แต่มันเบามากเพราะเขาใส่หูฟังเพื่อฟังรายละเอียดงานประชุมที่พึ่งจบไปเมื่อช่วงเช้า
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ”
“เปล่าครับ แค่จะบอกว่าราคาเครื่องดื่มยี่สิบบาท”
“ทำไมถูกจัง”
“พอดีมีโปรโมชั่นต้อนรับที่เจ้าของร้านได้เจอกับความ(เพื่อน)รักในวัยเด็กอีกครั้งครับ”
#จั่นเจาเราขอยี่สิบ