เมินนัก(จง)รักเอย

เธอ! แค่ต้องการปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศของประเทศไทยหลังจากที่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กเพราะว่าอาการของโรคภูมิแพ้ที่เธอเป็นอยู่

เมื่ออาการดีขึ้นจึงต้องการที่เผชิญหน้ากับสิ่งที่เป็นเพื่อให้เกิดการคุ้นเคยและหายไป ปลายเมษาเลยตัดสินใจกลับมาศึกษาต่อที่ไทย

และเพื่อต้องการให้การรักษาเข้มข้นมากขึ้นเลยตัดสินใจไปเข้าชมรมๆหนึ่งในคณะเกษตรศาสตร์ แต่ดันเจอคนที่เธอไม่พร้อมที่จะเจอที่สุดเพราะว่า...

จุดเริ่มต้นบนเส้นทางคู่ขนาน

คนนึงติดดิน กินข้าวแกง

อีกคนใช้ของแพง แดดแรงก็ไม่ได้!

"ถ้าไม่ตอบก็ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า"
แล้วชายหนุ่มก็กระชับอ้อมแขนแกร่งทั้งสองข้างเข้าที่เอวบางวางมือแหมะลงไว้ที่สะโพกกลมมนและลูบไล้เบาๆ ผ่านกางเกง ท่าทางของเขาเหมือนกับกำลังปลอบโยนคนตัวเล็กในอ้อมแขนแต่คำพูดกลับสวนทางกัน

"ปลายเป็นภูมิแพ้ค่ะ แพ้เหงื่อ ตะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ อย่าไล่ปลายออกจากชมรมเลยนะคะ ปลายยังไหวค่ะ" หญิงสาวเงยหน้าคางเกยที่อกแกร่งมองเขา ที่ในตอนนี้นำ้ ตาคลอเต็มลูกตากลมโต บอกกับน่านฟ้าอย่างร้อนรนกลัวว่าชายหนุ่มจะไล่เธอออกจากชมรม แล้วการรักษาของเธอที่ตั้งใจไว้จะไม่สำเร็จ