ฝ่าบาท... ประหารหม่อมฉันเถิดเพคะ

‘ถิงถิง’ ไฮโซสาวสวยแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด จบชีวิตก่อนวัยอันควรเพราะลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ และด้วยคำอธิษฐานก่อนตาย ทำให้ย้อนเวลาพันกว่าปีไปเกิดเป็น ‘เว่ยชิงถิง’ พระสนมต่ำต้อยด้อยค่าน่าอนาถา

ทางเดียวที่จะเป็นอิสระและได้ไปใช้ชีวิตหรูหราสุขสบายคือตายสถานเดียว นางเลยต้องทำทุกวิถีทางให้ฮ่องเต้ซีเหมินเหวินซีสั่งประหาร

สารพัดวิธีถูกงัดมาใช้ แต่ชิงถิงดันรอดมาได้ทุกที.... “ให้ตายสิ เจ้าฮ่องเต้บ้า ประหารข้าสักทีสิว้อย!”



ตัวอย่างความสนุก :

“ถิงเฟย!” ซีเหมินเหวินซีกระชากเสียงขณะมองชิงถิงด้วยท่าทางถมึงทึง... จังหวะนั้นแอบชะงักไปเล็กน้อย... เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม? นางเหมือนจะอัปลักษณ์ขึ้นกว่าครั้งล่าสุดที่เจอกัน

“ถวายบังคมเพคะ” ชิงถิงยอบกายถวายความเคารพด้วยรอยยิ้ม ยินดีปรีดาว่าวันตายมาถึงเสียที

ซีเหมินเหวินซีกลับแปลสีหน้าเปี่ยมสุขของนางไปอีกทาง “ทำไมตำหนักเจ้าถึงเหม็นราวส้วมแตก? คิดใช้กลิ่นอาจมล่อลวงให้เจิ้นมาหาหรือ?”

“เปล่านะเพคะ” ชิงถิงรีบปฏิเสธ ตอบกลับแบบไม่ทันคิด “มีแต่แมลงวันเท่านั้นที่บินตามกลิ่นอาจม”

“บังอาจ! เจ้าเปรียบเทียบเจิ้นเป็นแมลงวัน”

“ถิงเฟยน่าจะหมายความว่าฝ่าบาทไม่ใช่แมลงวันต่างหากพ่ะย่ะค่ะ” ลู่เหยาพยายามอธิบายแทน

ซีเหมินเหวินซีตวัดสายตาที่อ่านได้ว่า ‘เจ้าเป็นพวกใคร?’ ลู่เหยาเลยทำหน้าจ๋อยถอยไปยืนข้าง ๆ

“ว่าอย่างไร? เจิ้นถามว่าทำไมตำหนักเจ้าเหม็นนัก?”

“เอ่อ... คือว่า... เชิญฝ่าบาททอดพระเนตรเองเถิดเพคะ”

ชิงถิงเดินนำเขาไปด้านหลังตำหนัก มันมีแปลงปลูกผักสวนครัวหลายชนิด เรียงรายเป็นแถวยาวสองข้าง ส่วนตรงกลางเป็นร่องน้ำขนาดปานกลาง

เดินเลยบริเวณนั้นไปหน่อยคือสิ่งที่ทำให้ซีเหมินเหวินซีตกตะลึง... เล้าหมู!

นางสร้างเล้าหมูในพระราชวังของเขา พระราชวังต้องห้ามซึ่งมีประวัติยาวนาน สถานที่ศักดิ์สิทธิ์อันเป็นต้นกำเนิดแห่งประมุขของแผ่นดินคนแล้วคนเล่า แถมยังเป็นสิ่งปลูกสร้างทรงคุณค่าทั้งทางสถาปัตยกรรมและอารยธรรมท้องถิ่น

ถูกนางทำแปดเปื้อนด้วยเล้าหมูโสโครก!

เสียงร้องอู๊ด ๆ เหมือนเสียงหัวเราะเย้ยหยัน เมื่อแต่ละตัวขยับกลิ่นโคลนเฉอะแฉะผสมอาจมของพวกมันลอยฟุ้งตลบอบอวลยั่วให้เขาโมโหจนควันออกหู

“ยัยอัปลักษณ์สิ้นคิด รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!” ซีเหมินเหวินซีแผดเสียงลั่น เหล่าผู้ติดตามถึงกับทรุดลงหมอบราบ เว้นเพียงลู่เหยากับชิงถิง

เอาแล้ว... ชิงถิงลอบยิ้มมุมปาก เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์นางต้องแหย่เขาอีกหน่อย

“เกษตรพอเพียงเพคะ”

คำตอบใสซื่อในเวลาไม่เหมาะสม นอกจากจะไม่ช่วยอะไร ยังทำให้สถานการณ์แย่ลง

“กลิ่นขี้หมูของเจ้าทำผู้อื่นเดือดร้อนรำคาญ ยังไม่รู้ตัวอีก เจ้ามันสมควร...”

“ตาย!” ชิงถิงดีใจจนเผลอจบประโยคให้เขา “หม่อมฉันสมควรตายเพคะ”

ซีเหมินเหวินซีเหวอนิดหน่อย ท่าทางของนางทำให้เขาสับสน นางอาจกำลังสำนึกผิดจริง ๆ ไม่ก็แกล้งเสนอทางตายขึ้นมาก่อน เพื่อให้เขาออกคำสั่งในทางตรงข้าม

ดูจากสีหน้าแช่มชื่นน่าจะเป็นอย่างหลัง

“คิดว่าเจิ้นจะไม่สั่งประหารเจ้างั้นหรือ?” ซีเหมินเหวินซีหรี่ตาคมเรียวสวยมองชิงถิงอย่างร้ายกาจ “ประทานสุราพิษ!”

“เยส!”



“ฝ่าบาท... ประหารหม่อมฉันเถิดเพคะ” เป็นนิยายน่ารักใส ๆ ตลกขำ ๆ ไม่มีดราม่าหนักหน่วง เหมาะกับทุกเพศทุกวัย อ่านแล้วยิ้มแย้มแจ่มใสค่ะ


โปรดอ่านตัวอย่างก่อนค่อยซื้อนะคะ ซื้อผ่าน Android หรือเว็บไซต์ถูกกว่า IOS ค่ะ