บำเรอรักเมียคืนเดียว

เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือโสเภณีที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เขาจึงย่ำยีความบริสุทธิ์ที่เธอมีอย่างไร้ความปรานี

ค่ำคืนนั้น...เธอหนีเขาไปด้วยความอับอาย...

และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็ไม่เคยลืมเธอได้เลย
......

“อะไรนะ ? แต่งงาน ?”

“ใช่ ฉันอาจจะให้ทะเบียนสมรสกับเธอไม่ได้ แต่จะจัดพิธีวิวาห์ให้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธออยากได้อะไร บ้าน รถ เพชรพลอย ฉันจะหามาบำรุงบำเรอเธอ เธอแทบไม่ต้องทำงานอีกเลยทั้งชีวิตนี้ งานบ้านก็ไม่ต้องเป็นห่วง คนรับใช้จะดูแลจัดการทุกอย่างเอง” เขาพูดพลางเหยียดยิ้ม มันแน่นอนอยู่แล้วที่เธอจะตาลุกวาวไปกับข้อเสนอและสิทธิพิเศษที่เขาบอกไป

ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ หวังสบายทุกคน

มัญชุลีเดินไปเผชิญหน้ากับเขา และทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง นั่นคือซัดกำปั้นใส่กระโดดคางของเขาเต็มแรง ช่วงที่ชายหนุ่มผงะเพราะไม่ทันตั้งตัว เธอก็เอื้อมจับบ่าเขาไว้แล้วยกเข่าขึ้นกระแทกหว่างขาเขาเต็มๆ

พลั่ก !

“โอ๊ย ! ” ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนจากซีดๆ เป็นเขียวคล้ำ งอตัวลงนั่งคุกเข่าที่พื้น กุมเป้าไว้ เจ็บจนจุกแทบพูดไม่ออก

“เห็นฉันเป็นง่อยเหรอคะ ฉันไม่ใช่คนพิการนะที่จะได้ดีใจที่ไม่ต้องทำงาน แล้วงานบ้านน่ะฉันทำเองได้ค่ะ ฉันอาจไม่มีปัญญาซื้อบ้าน ซื้อรถแพงๆ แต่ว่าถ้าต้องมีของเหล่านั้นแต่ต้องแลกกับการมีผัวเฮงซวยอย่างคุณ ฉันขอปั่นจักรยาน หรืออยู่กระท่อมหลังเล็กๆ ดีกว่าค่ะ น่าจะมีความสุขกว่าเยอะเลย” เธอเท้าสะเอวพูดฉอดๆ “พรหมจรรย์ที่เสียไป ฉันถือว่าวินๆ ก็แล้วกันนะ เพราะถึงแม้ว่าแรกๆ ฉันจะขัดขืน แต่หลังๆ มาฉันก็สมยอมด้วยนั่นแหละ อารมณ์มันพาไป เอาเป็นว่าพวกเราไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้นะคะ”

เธอก้มลงตบกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกงเขา ก่อนจะล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดออก ดวงตาคู่สวยมองสบกับดวงตาคมเข้มของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ก่อนยิ้มหวานให้พลางดึงธนบัตรสีเทาออกมาปึกหนึ่งแล้วนับๆ ดู

“โอเคแล้วค่ะ นี่เป็นค่าจ้างอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือ ฉันขอรับไว้ก็แล้วกันนะคะ ส่วนอีกสองหมื่นถือเป็นค่าหมิ่นประมาทที่คุณทำกับฉัน ฉันจะไม่แจ้งความเอาผิดคุณในข้อหานี้ค่ะ ไปก่อนนะคะ บาย” ยัดกระเป๋าสตางค์ใส่ในกระเป๋าเสื้อของเขา โบกมือเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เขากัดกรามกรอดด้วยความเจ็บใจอยู่ตามลำพัง