นักเขียนขนมปังปี๊บ

ค่ำคืนที่ฝนหยุดตกแล้ว แต่น้ำตาของผมยังคงไหลหยด เพราะฝูงมดเกาะท่วมจานขนม

เค้กหน้าช็อคโกแลตสอดใส้ครีมชีสของโปรดของผมได้ถูกพวกมันแย่งกินไปแล้ว

นวนิยายเรื่องใหม่ที่เพิ่งจะพิมพ์เสร็จถูกเก็บดองลงไห ถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือปี๊บ


ในยุคที่อินเตอร์เน็ตยังไม่เฟื่องฟู การมีเครื่องพิมพ์ดีดนั้นถือว่าหรู ซึ่งผมมีอยู่เครื่องหนึ่ง
นวนิยายที่พิมพ์ลงบนกระดาษถูกเก็บลงในปี๊บเปล่าที่ผมทานขนมปังหมดไปแล้ว … ปี๊บแล้วปี๊บเล่า
นวนิยายจำนวนมากไม่เคยถูกนำมาเผยแพร่ เพราะการตีพิมพ์เป็นรูปเล่มนั้นต้องใช้เงินทุน ลำพังเพียงสมองอย่างเดียวนั้นช่วยอะไรไม่ได้ … หากไม่มีเงินลงทุนทำเอง ก็ต้องรอคำตอบจากสำนักพิมพ์


ไม่ใช่แนวทางเดียวกับสำนักพิมพ์ … ถูกตีตก
ไม่ใช่แนวทางเดียวกับความนิยมของตลาด … ถูกตีตกเช่นเดียวกัน


จนถึงวันที่อินเตอร์เน็ตเฟื่องฟู หัวใจของผมนั้นพองโต เพราะนวนิยายที่ถูกดองไว้มานานแสนนานจะได้มีโอกาสโลดโผนโจนทะยานให้นักอ่านได้เห็นเสียที
การลงมือขุดนวนิยายทุกๆ เรื่องออกมาจากปี๊บเปล่าที่เคยมีขนมปังอาศัยอยู่ … ขนมปังที่ถูกกินหมดไปนานแล้ว … ได้เริ่มต้นขึ้น

ชิบ …!!!
ภายในปี๊บเต็มไปด้วยรังมดฝูงมด นวนิยายเกือบทั้งหมดของผมเสียหายชนิดที่ยากเกินจะแก้ไข

…