ตัวข้านั้นคือตัวประกอบที่แสนจะน่าสงสารที่สุดในนิยายเรื่องนี้

​​​​​ไป๋ฟางซิน​ หญิงสาวจากโลกปัจจุบัน​กำลังนั่งอ่านนิยายพลางหัวร้อนไปด้วย

​​​​​​หลังจากที่​ปากอ้าด่าเรื่องราวของนิยายตอนล่าสุดที่เนื้อหากำลังค้างคาเพราะไรต์ที่อัพงานดันตัดตอนเสียดื้อ​ ๆ

“โอ๊ย! อยากจะเข้าไปโผล่ในนิยายจริง​ ๆ​ ฉันจะได้รู้เรื่องราวล่วงหน้าได้ก่อนใคร! ไรต์คนนี้นาน​ ๆ​ จะโผล่มาอัพงานทีนึง! ถ้าจะดองขนาดนี้ปล่อยเนื้อเรื่องไปเลยเซ่!!”​

`คุณไรต์ผู้ใจดีเหม่ยเหรินได้ทำให้ความปรารถนา​ของคุณเป็นจริงแล้วจ้าา​ (^o^)ʼ

จู่​ ๆ​ หน้าจอโน๊ตบุ๊คของเธอก็ดับพรึบเป็นจอสีดำมีข้อความเคลื่อนผ่านไปทีละตัว

“อะไรเนี่ย!...เฮ้ย!!”

รู้สึก​ราวกับมีกระแสไฟฟ้า​ช็อตผ่านไปทั่วร่างกาย​ ก่อนที่ทุกอย่าง​จะเกิดขึ้น​เร็วมาก​ เร็วจนไม่ทันตั้งตัว​

ไป๋ฟางซินกายกระตุกเฮือกเมื่อความเจ็บปวด​ที่อกกำลังแผ่ซ่าน​ไปทั่ว​

หญิงสาวลืมตาขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า​ก่อนจะกระอักเลือดออกจากปาก

บัดซบ!!! ผู้ชาย​หล่อมาก! หล่อชนิดที่อยากได้เป็นสามี!! เป็นพ่อของลูก!!!!

แต่!!!

คุณจะมาแทงฉันแบบนี้มั่ยดั้ยยยยย!!!!

“อึก...นี่...มันเรื่องอะไรกัน..”

และทุกอย่างก็พลันดับวูบลงเหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจที่ค่อย​ ๆ​ อ่อนลงช้า​ ๆ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!!!”​