ให้ผมดูแลนะครับ

**Chapter_0

'ฟิ้ว!'
ช่วงขายาวๆ กระโดดข้ามสิ่งกีดขว้างอย่างชำนาญ เสียงกระหืดกระหอบวิ่งหน้าตั้งอย่างไร้จุดหมาย
"เฮ้ย! มันอยู่นั่น" ไอ้หน้าหนวดตะโกนลั่น ทั้งที่ผมใส่เกียร์หมาวิ่งนำทิ้งห่างตั้งไกล
ผมลัดเลาะบนฟุตบาทเมืองศิวิไลซ์อย่างยากเย็น จะอะไรล่ะครับก็ร้านค้าน้อยใหญ่ตั้งเกะกะทางเท้าเต็มไปหมด ผมได้แต่คิดครับไม่กล้าบ่นหรอก กลัวพ่อค้าแม่ค้าท่านจะโปกกบาลเอา ไหนจะพี่วินวิ่งย้อนศรอีก มันก็น่าเฮ้ออยู่นะ แต่ไม่ต้องห่วงนอกจากความหล่อแล้ว ความว่องไวของผมยังระดับ 5G อีกด้วย
‘เฮ้ย!’
"หลบ!"
“หลบไป!!”


จังหวะวิญญาณนักวิ่งโอลิมปิกสวมร่าง อยู่ๆ ก็มีรถยนต์หรูขับปาดหน้าผ่านไป ไอ้ผมก็แหกปากตะโกนด่าเข้าไปซิ แต่รถนั่นยังจอดขวาง ไม่รู้ว่าหูตึงหรือลืมมารยาทไว้ในอู่เดี๋ยวก็แวะปล่อยลมล้อซะนิ!
“หูแตกไง บอกให้หลบไป ไม่ได้ยินหรอ” ปากซอยแคบๆ มีรถหรูคันโตจอดปิดอยู่ กะจะวิ่งข้ามฝั่งไปทางตลาด แค่นี้ก็น่าจะหนีรอด
ประตูออโต้สีดำขลับจอดนิ่งอยู่ตรงหน้า มองลอดกระจกทึบเข้าไปเห็นเด็กเนิร์ดใส่แว่นตาหนาเตอะก้มๆ เงยๆ ทำอะไรสักอย่าง ผมเท้าสะเอวอย่างเหนื่อยหน่ายใช้สองมือร่ายภาษาใบ้เบอะบะชี้โบ้ชี้เบ้ใส่ หมอนั่นไม่สนใจผมเลย
"หลบไปๆ โถ่เว้ย!”
“หลบไปซิวะ”
ผมมองซ้ายมองขวาอย่างเลิ่กลั่ก เห็นฝูงนักเลงวิ่งเข้าใกล้ก็นึกกลัว แต่ยังใจดีสู้เสือคิดเอาว่าถ้ารถคันนี้ขยับผมก็คงหนีต่อได้ แต่ครับแต่! แทนที่คนขับรถรุ่นลุงจะเคลื่อนรถหลีกทาง กลายเป็นไอ้เด็กเนิร์ดนั้นเปิดประตูให้
"นายมีอะไรหรือเปล่า" เจ้าเด็กเนิร์ดย้ายตัวเองมานั่งเบาะติดประตูตรงหน้าผม
"ห่า! เลื่อนรถไปดิ๊ ขว้างทางกูไม่เห็นหรือไง ซอยก็แคบขนาดนี้ยังเสือกขับรถเข้ามาอีก"
ผมชี้หน้าด่า มองหน้ามองหลังอย่างร้อนรน วูบหนึ่งผมหันไปเห็นรอยยิ้มมุมปากแปลกๆ ซึ่งถ้าให้แปลเป็นข้อความก็คงประมาณว่า "แล้วยังไงวะ"

"ไม่ได้เสือกครับ แต่นี้มันทางรถวิ่ง ถ้านายอยากออกกำลังกายทำไมไม่ไปที่อื่น" หูผมได้ยินเสียงมันชัดเจน แถมเรายังสบตากัน มุมปากกระตุกเหยียดยิ้มนิดหนึ่ง ก่อนปรับกลับมาหน้านิ่งปกติ
"หรอ มึงแหกตาดูซิ! กูเหมือนคนวิ่งออกกำลังกายไหม"
ผมขย่มหัวตัวเองอย่างหัวเสีย อยากจะด่าให้สาแก่ใจแต่เสียงโวยวายไล่หลังนี่ซิ ขืนช้ากว่านี้อีกหน่อยผมได้นอนนิ่งในโรงพยาบาลแน่
รีบเบี่ยงตัวยื่นมือไปคว้าคอเด็กเนิร์ดให้มองข้างหลัง มันยอมเอี่ยวตัวมองทั้งยังอยู่นิ่งปล่อยให้ผมจับแก้มนุ่มๆ ค้างไว้อย่างนั้น
+++
!!!!!!!!!!!
เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ผมพูดว่านุ่มหรอ ทำไมเป็นงั้นอะ ทำไมผมถึงรู้สึกได้ว่าแก้มนั้นมันนุ่มมาก
ความคิดผมเถียงกันไปมา ผมนิ่งคิดไม่ทันเห็นว่าไอ้เด็กเนิร์ดนั่นผลักมือผมออก ขยับตัวห่างประตูแล้วดึงผมขึ้นไป

"อ้าว! ขึ้นมาซิ มันอึ้งอะไรอยู่"