จำนนปรารถนา

“มานี่ฉันช่วยใส่กระโปรงให้” เอาดึงร่างบอบบางที่เพิ่งร่วมรักกันเข้ามากอดก่อนจะพยายามใส่กระโปรงให้อย่างชำนาญ
“ฉันใส่เองได้น่า”
“จะดื้อไปทำไมแพรว ฉันชำนาญเพราะถอดกระโปรงนักศึกษาเธอบ่อยเธอก็รู้”
“ไอ้บ้าป้อง”
เมื่อนึกถึงอดีตปราณปรียาก็ได้แต่เขินแก้มแดง ทุกอย่างระหว่างเขาและเธอเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นแม้มันจะไม่น่าจดจำนัก ครั้งแรกเธอไม่ได้เต็มใจ
“เจ็ดปีแล้วนะที่เรามีอะไรกัน”
“เจ็ดปีแล้วเหรอ ที่ฉันต้องยอมคนอย่างนาย นายนี่ความจำดีเหมือนกันนะ แต่เสียดายที่ฉันไม่เคยอยากจำมัน”
ทดลองอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ/จารุภา