ประภาคารหัวใจ

"รู้ไหมว่าวิวที่ชายหาดตรงนั้นจะสวยที่สุดตอนไหน...เวลาที่เรามองมันจากประภาคารร้างตอนพระอาทิตย์ตกไงล่ะ"

ประภาคารร้างแห่งนั้นก็คงเหมือนกับหัวใจของทินกรที่ซ่อนอยู่ในเงาสีดำของแสงอาทิตย์ยามเย็น เมื่อแรกที่ปาลินได้เห็นจากระยะไกลมันช่างน่ากลัวและมืดทะมึน แต่ความจริงแล้ว มันเป็นอย่างนั้นแค่เพียงเพราะถูกทอดทิ้งให้เดียวดายเท่านั้นเอง

ยามเมื่อต้องบาดเจ็บหนักจนสูญเสียความสามารถในการว่ายน้ำซึ่งเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตไป ทินกรก็เหมือนเรือน้อยที่ไร้แสงจากประภาคารส่องนำทาง ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางทะเลบ้าคลั่ง วนเวียนอยู่ปีแล้วปีเล่าเพราะหาทางออกไม่เจอ เขาจึงเลือกใช้ชีวิตไปอย่างไร้แก่นสารโดยไม่ยอมผูกพันหัวใจไว้กับสิ่งใดหรือกับผู้หญิงคนไหนอีก

จวบจนกระทั่งปาลินก้าวเข้ามา นำพาลูกสาววัยสามขวบที่เขาไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่ามีอยู่และเป็นสิ่งที่มีค่าไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าการว่ายน้ำมาส่งคืนให้แก่เขา มาช่วยจุดดวงไฟบนยอดประภาคารร้างด้วยหัวใจของเธอ ทำให้ทินกรได้เห็นชายฝั่งที่เหมือนอยู่ไกลแสนไกลปรากฏชัดแก่สายตา

ส่องนำทางให้หัวใจของชายหนุ่มหลุดพ้นจากความมืดมิดได้อีกครั้ง...