My Freshy เธอคนนี้เป็นของผม

มันไม่บ่อยที่คนเราเจอใครแล้วจะไม่ชอบหรืออยากจะเอาชนะ อยากแกล้งขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หนึ่งในนั้นก็คือ “ฟ้าใส” ที่ “นักรบ” ต้องการจะเอาชนะความไม่สนโลกของเธอ แต่ตอนจบมันกลับไม่ใช่ความสะใจอย่างที่เขาคิดแต่มันคือ...
#อย่างเธอต้องเจอฉัน

“วันนี้ไปกินอะไรดีวะ”
“ชาบูไหม หรือว่าหมูกระทะดี” พวกเราสามคนปรึกษากันในตอนเย็นของวันศุกร์ เรื่องกินนี่เป็นอะไรที่โคตรน่าเบื่อเพราะบางครั้งก็มีแต่เมนูซ้ำๆ เดิมๆ
“พวกมึงสองคนไม่เบื่อหรือไงกินอยู่ได้ทุกวันไอ้ชาบู หมูกระทะอะไรเนี่ย”
“แล้วมึงมีทางเลือกอย่างอื่นให้พวกกูไหมล่ะครับไอ้นักรบ” ไอ้โยธินที่กอดคอไอ้เมฆหันมาว่าให้ผมซึ่งผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะมันไม่มีอะไรน่ากินจริงๆ ตอนนี้
“กูว่าเราไปกินราเมงกันไหม”
“มึงก็รู้ว่าร้านแถวนี้มันไม่อร่อย เราชิมมาหมดแล้วนะเว้ย”
“มึงไม่ดูข่าวหรือไงว่ามีร้านมาเปิดใหม่ใกล้สถานีรถไฟอ่ะ” ผมยกแขนขึ้นมากอดอกมองไอ้เมฆที่ปัดแขนไอ้โยธินออกอย่างรำคาญ ซึ่งมันก็ทำหน้างง ไอ้นี่ไม่ติดตามข่าวสารอะไรเลย
“มีด้วยเหรอ กูพึ่งรู้จากปากของมึงเนี่ยแหละ”
“อืม กูเห็นยูทูปเปอร์ชอบไปรีวิวกัน”
“งั้นโอเคไปเลย” ไอ้โยธินตอบออกมาอย่างไม่คิด มันเองก็น่าจะเบื่อชาบู หมูกระทะไม่ต่างจากผม แต่ไอ้เมฆกลับทำหน้าหนักใจ
“จะดีเหรอว่ะที่นั่นมันใกล้ถิ่นของพวกไอ้นามพวกมหาลัย XX เลยนะเว้ย”
“มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกน่ะ แต่ถ้าเจอพวกมันจริงๆ กูก็พร้อมบวก” ผมพูดออกมาอย่างไม่เกรงกลัว จะมีเรื่องกันอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไปเพราะพวกผมเคยมีเรื่องชกต่อยกับพวกมันมาก่อนหน้านี้หลายครั้งแล้ว
“งั้นกูก็โอเค” พวกผมสามคนยิ้มให้กันก่อนที่จะเดินมุ่งตรงไปยังร้านราเม็งที่อยู่ไม่ไกลนักอย่างเร่งรีบเพราะตอนนี้เริ่มหิวมากแล้ว ระหว่างที่เดินไปก็มีนักศึกษาหลายคนพยายามตามถ่ายรูปผมซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ผมเลยไม่ซีเรียส
“ราเม็งสี่ชามครับ” ผมและไอ้เมฆหันมามองไป้โยธินที่สั่งราเม็งสี่ชามทั้งที่พวกผมมาด้วยกันแค่สามคนด้วยความสงสัย ไอ้นี่คงไม่ได้เลี้ยงกุมารทองอะไรแบบนี้ใช่ไหม เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมจะเลิกคบกับมันจริงๆ ด้วย ผมกลัวผีมีอะไรไหมล่ะ
“พวกเรามากันสามคนมึงสั่งสี่ชามเพื่อ?”
“ก็กูหิวก็เลยขอเบิ้ลไงมึงมีปัญหาหรือไงครับไอ้คุณเมฆ” ไอ้โยธินตอบอย่างกวนๆ พร้อมกับแกะตะเกียบรอเรียบร้อย
“ไอ้X!!”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อไอ้เมฆด่าไอ้โยธินด้วยคำหยาบแต่มันก็ไม่ได้สนใจอะไรสงสัยจะชินไปแล้วแหละเพราะพวกมันสองคนด่ากันทุกวัน เนื่องจากคนในร้านยังไม่เยอะมากในตอนนี้ทำให้พวกผมได้ราเม็งอย่างไว
“นี่ครับราเม็งสี่ชาม”
“ขอบคุณครับ”
“ทานให้อร่อยนะครับ” พวกผมทั้งสามคนรักราเม็งมาจากเจ้าของร้านก่อนที่จะลงมือทานทันทีเพราะหน้าตาของอาหารที่เขาตกแต่งมาโคตรสวยแต่พอได้ชิมรสชาติยิ่งดีเยี่ยมไปใหญ่
“โคตรอร่อยจนน้ำตากูแทบไหลเลยว่ะ”
“จริงด้วย กูไม่เคยกินราเม็งที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย”
“ไม่น่ายูทูปเปอร์ถึงมาถ่ายรายการที่นี่บ่อย” ผมพึมพำออกมาเบาๆ เท่านั้นก็ทำให้ไอ้สองคนนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว
“นี่มึงกำลังชมว่าอาหารอร่อยเหรอ” ไม่แปลกที่พวกมันจะตกใจเพราะผมไม่เคยชมอะไรง่ายๆ แบบนี้ถ้ามันไม่อร่อยจริงๆ ซึ่งผมก็พยักหน้ารับอย่างไม่เรื่องมากก่อนที่จะหันไปสั่งราเม็งอีกชาม
“ผมขอเพิ่มอีกชามนะครับ”
“ผมด้วยๆ” ไอ้เมฆรีบสั่งตามผมซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มจากคุณตาเจ้าของร้าน
“ได้เลยครับ รอสักครู่นะครับ”
เราสามคนนั่งทานราเม็งคนล่ะสองชามอย่างอิ่มท้องก่อนที่จะเดินออกจากร้านมาอย่างสบายใจสงสัยต้องมาที่นี่บ่อยๆ ซ่ะแล้ว บวกหนึ่งเข้าไปในรายชื่อร้านอาหารโปรด
“อิ่มเป็นบ้า” ไอ้โยธินตบพุงของตัวเองอย่างมีความสุขด้วยรอยยิ้มก่อนที่สายตาของผมจะเหลือบไปเห็นเป้าหมายของผมพอดี ยัยฟ้าใสกำลังเดินเข้ามาทางพวกผม
“นั่นมันน้องฟ้าใสนิ”
ยัยนั่นชะงักเพียงนิดเมื่อได้ยินเสียงของไอ้เมฆแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจและกำลังจะเดินผ่านผมไปผมจึงยกขาขึ้นมาขัดขาเธอด้วยความหมั่นไส้
ปึก!!
“โอ๊ย!!”
ตุ๊บ!!
“น้องฟ้าใส!!” ไอ้สองคนนั้นเรียกชื่อของยัยฟ้าใสออกมาด้วยความตกใจต่างจากผมที่มองเธอด้วยสายตาที่ไม่สนใจในตอนที่ยัยนั่นล้มลงไปกองที่พื้นก่อนที่เธอจะตวัดสายตาขึ้นมามองผมด้วยความไม่พอใจ
“ซุ่มซ่าม...”
“ไม่ใช่รุ่นพี่หรือไงที่ขัดขาฉัน” ยัยนั้นดันตัวลุกขึ้นมาด้วยท่าทางที่ไม่พอใจก่อนที่จะปัดชุดนักศึกษาของตัวเองอย่างลวกๆ ทำให้ผมเห็นรอยถลอกที่ฝ่ามือและหัวเข่าของเธออย่างชัดเจน
“ไอ้นักรบมึงทำอะไรเนี่ย”
“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ยัยนี่ซุ่มซ่ามเองที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ”
“ต้องการอะไรกับแน่ถึงได้ทำแบบนี้กับฉัน ฉันไปทำอะไรให้รุ่นพี่นักหนา” ยัยนั้นมองหน้าผมอย่างมาเกรงกลัว นี่แหละคือสิ่งที่ผมเกลียดมากที่สุด ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปจับข้อมือของเธอทันที
หมับ!!
“รุ่นพี่จะทำอะไรฉันเนี่ย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!”
“เพราะเธออวดดีแบบนี้ไงฉันถึงไม่ชอบเธอ” ผมพูดออกมาอย่างไม่พอใจก่อนที่จะออกแรงกระชากตัวของยัยฟ้าใสเข้ามาจนใบหน้าของเธอกระแทกเข้ามาโดนหน้าอกของผม
“เจ็บน่ะ!!”
“กูไม่คิดเลยนะว่าจะมาเจอมึงที่นี่ไอ้นักรบ” ผมชะงักไปเพียงนิดก่อนที่จะหันกลับไปมองยังต้นเสียงซึ่งจำได้ว่ามันคือเสียงของไอ้นาม ผมพยายามจะผลักตัวของยัยนั้นออกห่างแต่ก็ไม่ได้เพราะตอนนี้เหมือนแขนของผมถูกมัดติดกับแขนของเธออยู่
“ออกไปสิเธอออกโดนลูกหลงหรือไง”
“สร้อยข้อมือของฉันติดกับสร้อยข้อมือของรุ่นพี่ต่างหากล่ะ” ผมหันกลับมามองข้อมือของตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองฟ้าใสอย่างอารมณ์เสีย ไอ้นามขนพวกของมันมานับสิบคนไม่มีทางที่ผมสี่คนจะสู้ไหว
“มึงพาพวกของมึงมาทำอะไรเยอะแยะว่ะ” ไอ้เมฆมองพวกของไอ้นามด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก แต่ไอ้นามกลับยกยิ้มออกมาอย่างเหนือกว่า
“ในเมื่อพวกมึงกล้ามาเหยียบถิ่นของกู กูเลยจัดงานเลี้ยงต้อนรับมึงนี่ไง”
“พวกมึงมันหมาหมู่” ไอ้โยธินพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนที่มันจะส่งสายตามาให้ผมเป็นเชิงว่าพวกเราต้องหนี ทำให้ผมออกแรงกระชากข้อมือออกจากข้อมือของยัยฟ้าใสแต่ก็โดนเธอจับไว้เสียก่อน
“รุ่นพี่จะทำอะไร”
“เธออยากโดนพวกมันกระทืบหรือไง” ผมหันมาพูดกับยัยนั้นสองคนเบาๆ แต่เธอกลับส่ายหน้าด้วยสายตาที่ขอร้อง
“ฉันขอร้อง นี่เป็นสร้อยข้อมือของแม่ฉันที่ให้ฉันไว้ก่อนที่ท่านจะเสียอย่าทำลายมันเลยน่ะ” สายตาของยัยนั่นดูเศร้าไปขณะจนผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างคิดไม่ตก
“โถ้เว้ย!!”