อย่าบอกใครนะ

(SM++)

และนั้นก็ดูเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด ในคืนเดียวกันที่พีทคนใหม่มาเรียนวันแรกเขาก็ได้ส่งข้อความมาหาทิวาในช่วงกลางดึกตอนที่เธอกำลังอ่านหนังสืออยู่ วันนี้พีทเรียนไม่รู้เรื่องทั้งวันและดูเหมือนจะไม่มีสมาธิอีกด้วย ทิวาอยากถามว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปแต่เธอก็เลือกที่จะเงียบเอาไว้



Lien!

พอได้ยินเสียงแอปพลิเคชันชื่อดังเด้งขึ้นมือบางจึงละจากหนังสือเล่มหนาแล้วหยิบขึ้นมาเปิดอ่านดู ก็ปรากฏว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากพีท



00.00 AM. ส่งรูปภาพ

00.00 AM. มาหาหน่อย



00.01 AM. พีทเป็นอะไร

00.01 AM. อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ





พิมพ์ข้อความตอบกลับไปเพียงเท่านั้นทิวาก็เก็บโทรศัพท์มือถือหย่อนลงในกระเป๋าสะพายใบโปรด ก่อนจะรีบเก็บของแล้ววิ่งลงมาชั้นล่างของหอพัก เธอโบกรถแท็กซี่ไม่นานร่างเล็กก็ขึ้นมาอยู่ข้างในด้วยสีหน้าร้อนรน

พีทส่งรูปภาพมาหาแล้วดูเหมือนว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเขาด้วย ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงรถแท็กซี่ก็ขับมาถึงจุดมุ่งหมาย ทิวารีบจ่ายตังแล้วเปิดประตูลงไปในทันใดจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าห้องของพีทมือบางก็ยกขึ้นเคาะ



ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!



"พีท เปิดประตูให้หน่อย เกิดอะไรขึ้นอ่ะพีท"

"…" ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา มือบางจึงออกแรงผลักประตูเข้าไปและปรากฏว่าห้องไม่ได้ล็อกจากข้างใน เท้าเล็กจึงก้าวเดินพลันที่ปลายเท้ากระทบกับพื้นห้องสายตาก็เหลือบเห็นสภาพข้างในที่เหมือนถูกพังข้าวของ เตียงนอนมีคราบสีแดงคล้ายหยดเลือดมันหยดตามพื้นไปยังห้องน้ำ ทิวาจึงเปิดเข้าไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นและพีทอยู่ไหน

แกร๊ก…!

แต่พอเปิดประตูออกกลิ่นคาวของเลือดมันก็ลอยแตะจมูก จนต้องยกมือขึ้นมาปิดไว้ พอเปิดไฟเพื่อให้ความสว่างทิวาก็แทบจะลมจับมันมีเศษแก้วและไวน์หกเต็มพื้นรวมถึงหยดเลือดที่เลอะเป็นจุดเจือปนกับนํ้า

ดวงตากลมโตกวาดมองหาที่มาก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่พอเดินออกมาเธอก็เจอเข้ากับร่างของพีทที่เดินออกมาจากห้องครัว คนตัวเล็กจึงรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยสีหน้าเป็นห่วง ที่แขนของพีทมีผ้าพันแผลมันเอาไว้แน่นและมันก็มีเลือดซึมออกมาชวนให้สยอง

"เกิดอะไรขึ้นอ่ะพีท ทำไมสภาพเป็นแบบนี้"

"…" ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ สายตาของเขาฉายแววปรารถนาอย่างชัดเจน ร่างหนามีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวสอบเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ร่างกายมีกลิ่นของแอลกอฮอล์และกลิ่นเลือดลอยอบอวล

"พีทเมาหรอ มันเกิดเรื่องอะไรบอกวาสักทีสิ" เธอยังคงถามเอาคำตอบมือเล็กจับแขนแกร่งขึ้นแล้วดูแผล

"เพราะวาไง…"

"วาทำอะไร" ปากถามสายตาก็ช้อนมองคนตรงหน้า แววตาของเขาเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นความคลั่งไคล้และน่ากลัวในเวลาเดียวกันทำเอาขนอ่อนทั่วร่างมันลุกชันขึ้นมาพร้อมกันอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกของทิวาตอนนี้คือคนตรงหน้าอาจจะไม่ใช่พีทเพื่อนของเธอก็ได้ แล้วเขาเป็นใคร ทำไมมาอยู่ในร่างของพีท คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับพีทกันแน่

"ก็วาทำให้พีทกลายเป็นแบบนี้ไง พีทชอบวา ชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยรู้มั้ย" ชายหนุ่มเอ่ยตอบ ทำให้คนตัวเล็กเริ่มหวาดกลัวกับสายตานั้น ขาเรียวก้าวถอยหลังไปทีละก้าวด้วยความหวาดระแวง

"มันไม่ใช่แบบนี้นิพีท พีทไม่เคยคิดอะไรกับวา" เธอส่ายหน้าปฏิเสธไม่อยากเชื่ออะไรกับสิ่งที่ได้ยิน

"เคยบอกตอนไหนว่าไม่เคยคิดอะไร?"

"มันไม่ใช่…"

"บางทีสิ่งที่วามองเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่พีทเป็นก็ได้นะ" ว่าแล้วก็กระตุกยิ้มมุมปากก่อนที่ร่างหนาจะเดินเข้ามาใกล้ชิดกับเธอ แขนแกร่งคว้าคนตัวเล็กมาจูบอย่างหื่นกระหาย คืนนี้ทิวาเข้ามาติดกับดักของเขาแล้วมีหรอที่จะปล่อยไป?

"พีท…อื้อ!" เสียงหวานถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ ชายหนุ่มจูบคนตัวเล็กด้วยความดุดัน มือบีบคางมนให้เผยอริมฝีปากออก มือก็สอดเข้าใต้เรือนผมสลวยดันให้เธอหลบสัมผัสของตนเองไม่ได้

ทิวาเริ่มหายใจไม่ออกความไว้ใจที่มีให้พีทมันถูกพังทลายลงหมดแล้ว แม้จะออกแรงดิ้นต่อต้านมากขนาดไหนก็ไม่อาจจะสู้แรงของผู้ชายได้ เหมือนแผลที่แขนไม่ได้ทำให้เขาเจ็บเลยสักนิด

ปากหยักออกแรงบดขยี้โพรงนุ่มร่างกายก็ดันคนตัวบางไปที่เตียง ก่อนที่ร่างของทิวาจะทรุดลงบนเตียงร่างหนาคลานตามขึ้นมาแล้วใช้ลิ้นดูดเม้มความหวานในท่านั่ง มือไม่อยู่นิ่งลูบไล้ตามเนื้อตัวนุ่มนิ่ม จนกระทั่งพอใจก็ยอมผละจูบออก สายตาคมกริบมองใบหน้าหวานตรงหน้าที่แววตากำลังเคลือบด้วยหยาดน้ำสีใส

"อยากรู้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นในห้องของพีท?" ชายหนุ่มเอ่ยกระซิบเสียงแหบพร่าแล้วขบเม้มติ่งหูขาวไปหนึ่งที

"…" ทิวายังคงอยู่ในความหวาดกลัวเธอรีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอดแล้วหลบสายตามองตํ่า สายตาที่ใช้มองเธอเมื่อตอนกลางวันกลับมาอีกแล้ว สายตาเหมือนโรคจิตที่กำลังมองเหยื่อ…มันน่ากลัวสิ้นดี

"พีทดื่มมาเพราะเบื่อที่จะได้ยินอะไรซํ้าๆจากปากวาแล้ว คำที่บอกว่าวาชอบวี รู้มั้ยมันทำคนฟังมันแทบคลั่งเลยนะ เหมือนเราเป็นเหมือนที่ระบายเลย พีทเองก็ชอบวาเหมือนกันแต่ไม่เคยได้ยินวาบอกชอบพีทแบบนั้นบ้างเลย…"

"วาคิดกับพีทแค่เพื่อน" เธอตอบเสียงสั่นกลับไป

"เพราะพีทรู้ไง เลยเรียกร้องความสนใจด้วยการกรีดแขนตัวเองจนเลือดมันหยดตามพื้นห้องแบบนั้น"

"อึก…" ยิ่งได้ฟังสิ่งที่พีทพูดอากาศข้างกายก็เริ่มร้อนหนาวไม่ปกติ ทิวาพยายามขยับไปชิดหัวเตียงเพื่อหนีลมหายใจหนักหน่วงที่เป่ารดลำคอ

"แล้วรู้มั้ยว่าแก้วในห้องที่แตกมันเกิดขึ้นจากอะไร พีทอยากใช้เศษแก้วมากรีดแขนตัวเองเพิ่มอีกแผล เพื่อให้วาสนใจไปมากกว่านี้แต่วาก็กลับมาก่อน"

"พะ…พีท" บ้าไปแล้วรึไง ไหนบอกจะไม่เล่นแบบนี้อีกไง" คนตัวเล็กถามหยาดนํ้าตาเม็ดโตก็ไหลอาบพวงแก้มลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่

"เรื่องคาวีพีทจะบอกมันแล้ว พีทไม่อยากให้วาอยู่ใกล้ชิดมันเลย" ปากพูดมือก็ดึงข้อเท้ามนลากตามพื้นเตียงลงมา

"วาขอร้อง…พีทก็รู้ว่าวาไม่อยากเสียวีไป" เธอพูดออกมาเสียงสั่น

"ค่าปิดปากแพงหน่อยนะ…" ชายหนุ่มพ่นคำพูดออกมาด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะยกยิ้มอ่อนขึ้นบนใบหน้าแล้วยื่นเข้ามาพูดกรอกหูเธอ

"…"

"ตัววาเป็นไง จ่ายไหวมั้ย?"